لیفھموا و لا آذان لیسمعوا و لا اعین لیبصروا و کانوا کالوحوش البریۃ فوذرُوا الآخرۃ و ألغوھا و کانوا یقعون علی الآجلۃ کالکلب علی الجیفۃ أو یزیدون۔ فما بقی من مھجّۃ و لا شعب الا شغبوا علیھا و ما رأوا من اموال الا نھبوھا و کان سفک دماء المسلمین عندھم أخفّ من قتل بعوضۃ و کانوا علی قتلھم یحرصون۔ و کانوا کذابین غدارین لا یرقبون اِلَّھُم و لا یرعون حلفھم و ینقضون العھود و ینکثون الایمان ولا یتقون۔ فاراد اللّٰہ ان یأسو جروح المسلمین و یفک رقبتھم من نیر الظالمین و ینقذھم من سجن الفرعونیّین و یمن علی الذین کانوا یستضعفون۔ فدعا قومًا من أقصی الارض فنسلوا الی دُویرتھم الخریبۃ ینقصونھا من أطرافھا و جاء وا بأفواج کرارۃ مبشرۃ بنجاح و فتح و نزلوا بعراء بلدۃ اسمھا ’’فیروزبور‘‘ ترجمہ:یافتہ و خون در ابدان خوشیدہ و عار فرار را برگزیدہ رو بہ خانہائے ویران بگریختند۔ و خدائے عظیم و حکیم در دل آنہا رعبے بزرگی انداخت و اندوہ شگرفی را در سینہ آنہا جا داد و آتش فوق العادہ را در کانون احشائے آنہا بر افروخت تا از حب زندگی بہ ہیئت مخنثان پشت بدادند۔ و بسیارے از دست جوانان آن قوم فرخندہ بخت طعمۂ نہنگ تیغ و اکثرے غرقۂ آب دریا شدند۔ و قلیلے کہ باقی ماندند با حیاتے کہ مثیل ممات و وجودے کہ ہمکنار صد ہزار نفرین بود در گوشہ ہائے