السبّوح. وقلت إن العافیۃ أصفاہا وأبقاہا وأبعدَہا من العذاب الألیم، قدوس۔خال زدن رامخالفت کردم۔وگفتم کہ عافیت کہ باقی تروصافی ترست دورتراست ازعذاب الیم۔ ہی کلہا معنا لا مع أہل التطعیم، فإن لم یصدُق کلامی ہذا فلست من آن ہمہ باماست نہ باہل خال زدن پس اگر ایں کلام من راست نباید*پس دریں صورت از اللہ العظیم. فارتفع الأصوات بالطعن والملامۃ، وقالوا أتخالف ہذا خداتعالیٰ نیستم پس بلند شدندآوازہا بطعن وملامت وگفتند آیاتومخالفت میکنی۔ العملؔ وہو مناط السلامۃ؟ وأما ما تذکُر من وحیک فہو لیس بشیء وسترجع بالندامۃ، ایں عمل راوآں مدارِسلامتی است مگر آنچہ ذکر کنی ازوحی خود پس آں چیزے نیست وعنقریب بندامت أو تقیم علیک وعلی من معک عذاب القیامۃ۔وإن العافیۃ کلہا فی التطعیم وقد جربہ رجوع خواہی کردیابرخودوبرجماعت خود عذاب قیامت قائم خواہی کردوہمہ عافیت درخال زدن است وآزمودہ اند المجربون، فمن عمل بہ فلا خوف علیہم ولا ہم یُطعَنون۔ہنالک رقَّ قلبی، آنراآزمایش کنندگاں۔ پس ہرکہ عمل خال زدن بجاآوردپس ایشانراہیچ خوف نیست ونہ ایشانرا طاعون خواہدشد دراں وقت وفاضت دموع عینی، بما رأیت زیَّ الناس غیر زیّ المسلمین، ورأیت أنہم مرارقت آمد واشک ازچشم رواں شد چراکہ لباسِ مردم غیرِلباس مسلمانان دیدم۔ودیدم کہ ایشاں یؤمنون بحیل الناس ولا یؤمنون بوعد ربّ العالمین۔یأوُون إلی أولی التجاریب، بحیلہ ہائے مردم ایمان می آرند وبوعدۂ خداایمان نمی آرند پناہ می برند سوئے صاحبان تجربہ ولا یأوون إلی اللہ القریب. یأخذون عن الذین یظنون، ولا یأخذون عن وپناہ نمی برندسوئے قادرونزدیک یادمیکنند ازاناں کہ گمانہامی کنند ونہ یاد میکنند ازاں کہ الذی تحت أمرہ المنون. فشکوت إلی الحضرۃ، لیبرّئنی مما قیل وینجّینی تحت حکم اوموت است۔ پس درحضرت باریتعالیٰ شکایت کردم تااز قول شاں بری گرداندوازتہمت من التہمۃ، ولیبکّت المخالفین ویردّ إلینا برکات العافیۃ، ویُبطل شاں نجات بخشد ودہانِ مخالفان بہ بندد وبرکاتِ عافیت سوئے ماردّ کند وعمل تطعیم را * ایڈیشن اول میں سہو کتابت سے’’ آید‘‘ چھپ گیا ہے ( ناشر)