الأبوؔ اب، وما کلّمتُ أحدا إلا الذی أناب. وکانت أنفاسی متصاعدۃ لہجوم بہ بستم وباہیچ کس مکالمہ نہ کردم مگر باآنکہ رجوع کنند انفاس من بالامی کشیدندازناگہ آمدن الحزن، وعبراتی متحدرۃ تحدُّر القطرات من المزن۔ ثم تَسعَّرَ الطاعون ولا حزن و اشک ہائے من فرومی افتندہمچو فرواُفتادن قطرہائے بارش۔بازافروختہ شدطاعون ونہ کأوائل الزمان، وکان یأکل قُرًی وأمصارًا کالنیران. ہنالک أُوحی إلیّ ہمچو روزہائے اول وبودکہ می خورددہ ہاراوشہرہاراہمچو آتش۔ دریں وقت سوئے من وحی مرۃ أخرٰی، وقیل: إن الأمان للذی سکن دارک ولازَمَ التقوٰی. وأمّا کردہ شدباردوم کہ آں شخص راازطاعون امان است کہ درخانہ توسکونت اختیارکرد ولازم گرفت تقویٰ رامگر ألفاظ الوحی فہو قولہ تعالی: "إِنّیْ أُحَافِظُ کُلَّ مَنْ فِی الدَّار الفاظ وحی این اند کہ خداتعالیٰ میفرماید کہ من ہمہ راکہ درخانہ توہستند ازطاعون محفوظ خواہم داشت إِلّا الذین عَلَوا من استکبار"، وقال: "إنی مع الرسول أقوم، وألوم مَن مگرآنانکہ ازاطاعتِ من سرکشندوازربقۂ اطاعت من گردن بیروں کشندآناں ازطاعون درامن نیستندوگفت اوسبحانہ کہ یلوم، أُفطِر وأصوم"، وقال: "لولا الإکرام لہلَک المقام". وکان ہذا من بارسول خواہم ایستادوآنکس راملامت خواہم کردکہ ملامت گراوباشدوافطارخواہم کرد وروزہ خواہم داشت وگفت اوسبحانہ فی أیام إذ الصخور من الطاعون تتواقع، وبلایاہا إلی الخلق تتتابع. وبشّرنی کہ اگر مراپاس عزت تونبودے ہمہ راکہ دردہ ہستند ہلاک کردمے واین وحی وقتے شدہ بودکہ سنگہائے طاعون برابرمیبارید وبلاپے درپے ربی بأن ہذہ العصمۃ آیۃ لک من الآیات، لیجعل فرقانا بینک وبین می آمد وخدائے من مرابشارت دادکہ این حفاظت برائے تونشانے خواہدبودتااوتعالیٰ درتوودر أہل المعاداۃ۔ ثم بعد ذالک الوحی الذی نزل من اللہ الکریم، صدر من دشمنان توفرقے ظاہر کند۔بعدازیں وحی حکم خال زدن برآمد۔ الحکومۃ حکمُ التطعیم لہذا الإقلیم۔ فما کان لی أن أعرض عن حکم الرحمٰن، برائے ایں اقلیم۔پس مجال من نبود کہ ازحکم ایزدی سربتابم