الزؔ ہر والثمار أتٰی، وکاد أن تنجاب الثلوج وتخرج المروج، وحان أن یُنبَذ گلہاومیوہ ہابیامدہ ونزدیک شد کہ برف ہابگدازندوسبزہ ہابیروں آیند و برانداختہ شوند الذین انتبذوا الحق ظِہْریّا، وملؤا فیما دوّنوہ أمرًا فَرِیّا، وکان مَرْجُوًّا منہم آنانکہ حق راپسِ پشت انداختند ودرکتب ہائے خود دروغ راجمع کردندوازعلماء این امیدداشتہ بودیم أن ینبّہوا ہممہم، ویوجّہوا إلی التعاون کَلِمَہم، ویساعدوا بما یصل کہ ہمت ہائے خودراخبردار کنند وسوئے مدد کلمات خودراتوجہ دہند۔وتابحدیکہ ممکن باشد مددما إلیہ إمکانہم، ویقوم بہ بیانہم. فخالفونا لا بِسِرِّ القلب بل بجہر اللسان، کنند وتابحدیکہ بیان تواں کردبیان کنند پس مخالفت ماکردندنہ بدل بلکہ بجہرِزبان وتیز کردند وحدّوا أَلْسُنَہم إلی حد کان فی الإمکان، کأنہم سباع أو حیوات، وکأنّ زبان ہارا تابحدیکہ امکان داشت گویااوشاں درندگاں ہستند یاماران وگویا ألسنہم رماح أو مرہَفات۔ وما کان جوابہم إلا أن یقولوا إنہ دجّال زبانہائے شاں نیزہ ہاہستند یا تیغہا۔وجواب ایشاں بجز ایں ہیچ نبود کہ ایں دجالے است من الدجّالین، وما تذکروا مَن درَج من المفترین. أَ وُضِعتْ لہم از دجالان و یاد نہ کردندآنانراکہ ازمفتریان گذشتہ اند۔آیا برائے شاں ہیچ قبول فی الأرض أو أری اللہ لہم من الآی الموعودۃ للعالمین؟ ومن قبولیتے برزمین پیداشدیاخداتعالیٰ برائے شاں نشانہائے موعود خودبنمود وہرکہ أراق کأس الکری، ونصنصَ رکاب السری، ونظر إلی زمن مضی، فلا یخفی ریخت کاسۂ خواب را ونیک راند شتران شب سیررا۔ونظرکرد دران زمانہ کہ بگذشت پس براو علیہ مآل المتقولین. أتعلمون رجلا ورَد حمی الحضرۃ کالسارقین، ودخَل انجام کارمفتریان پوشیدہ نخواہدماندآیامیدانیدانسانے راکہ درمرغزارحضرت عزت ہمچو دزدان بیایدودر حرمَ اللہ کاللصوص الخائنین، ثم کانت عاقبۃ أمرہ کالصّادقین؟ حرم الٰہی ہمچو دزدی کنندگاں خیانت پیشہ داخل شد۔بازانجام کار او ہمچو راستاں بود