نصیبکمؔ إلا الدجالین. ما لکم کیف تحکمون؟ بل ظہر وعد اللہ فی وقتہ
صرف دجالان داشتہ چہ شد شماراچگونہ حکم میکنید۔بلکہ وعدہ خدادروقت خودحق حق بظہور
صدقًا وحقًّا، فبؤسًا للذین لا یقبَلون. قوم لُدٌّ یؤثرون الظلماتِ علی النور
آمدہ پس افسوس برآنانکہ قبول نمی کنند قومے ست بسیارخصومت کنندہ اختیارمیکنند
وہم یعلمون، وکأیّن من آیۃ رأوہا بأعینہم ثم ینکرون. ألم یروا
ظلمت رابرنورومیدانند وبسیارنشان ہاکہ بچشم خوددیدہ اند آیاندیدہ اند
أن الأرض ملئت ظلما وزورا وأن العدا من کل حدب ینسِلون؟
کہ زمین ازظلم ودروغ پُرشدہ است ودشمنان ازہر بلندی مے دوند۔
وقال بعضہم: ما رأینا من آیۃ. یا سبحان اللہ! ما ہذہ الأکاذیب وترکُ
وبعض ازعلماء ایشان گفتند کہ مانشانے ندیدہ ایم۔ پاک ست خدااینچہ دروغہاست وترک کردن
خوف الحسیب؟ وإن فصل القضایا یکون بالشواہد أو الألایا،
خوف خداتعالیٰ ودرستی فیصلہ مقدمہ ہا یابگواہان می شود یا بہ قسم ہا۔
فأراہم ربی شواہد من الأرض والسّماوات، فعمُوا وصمُّوا وما خافوا یوم
پس بنمودخدائے من برائے اوشاں گواہان صدق من اززمین وازآسمان۔پس ندیدندونشنیدندونترسیدند
المکافاۃ.ثم أُقسِم باللہ الذی خلق الموت والحیاۃ إنی لصدوق
ازروزمکافات۔ بازقسم می خورم بآں خدائے کہ موت وحیات راپیداکردکہ من برراستی ہستم
وما افتریت علی اللہ وما اتّبعتُ الشبہاتِ، وإنی أنا المسیح الموعود
وبرخداافترا نہ کردہ ام وپیروی شبہات نہ نمودم ومن مسیح موعود
والإمام المنتظر المعہود، وأُوحیَ إلیّ من اللہ کالأنوار السّاطعۃ، فأذکّر
وامام منتظر معہود ہستم ووحی کردہ شدسوئے من ازخداتعالیٰ ہمچو نورہائے روشن پس من مردم را
الناس أیامَ اللّٰہ بالبصیرۃ۔ وبُشّرتُ أن وقت البرد قد مضٰی، و زمان
ازروزہائے خداازروئے بصیرت یادمیدہانم وبشارت دادہ شدہ ام کہ وقت سردبگذشت وزمانہ