و ؔ یسبّوا ویعتدوا، فیعود اللہ إلیہم ببلیۃ ہی أکبر من السّابقۃ. وإنہ یُنزل
ودشنام دہند وازحددرگذرند۔پس خداسوئے ایشاں بآن بلائے رجوع خواہدکردکہ بزرگترازبلائے اوّل خواہد بود
البلایا بالتوالی، ولا یبالی، فتوبوا إلیہ یا ذوی الفطنۃ. وما یفعل اللہ بعذابکم
وخداتعالیٰ پے درپے بلاہامی فرستدوہیچ پروائے نداردپس اے دانایان! سوئے خدارجوع کنید وخدارا
إن ترکتم سبل الفحش والمعصیۃ، واللہ غفور رحیم.
بعذاب شما چہ کاراگر طریق فحش ومعصیت ترک کنید وخداغفورورحیم است۔
فی بیان ما ظہرَ بعد ذالک من الآیات والمعجزات والتائیدات
دربیان آں امورکہ بعد ازیں بطورنشان ہاومعجزات ہاوتائیدات ہاشدند
ثم بعد ہذا عَمَّ الطاعون طوائفَ ہذہ البلاد، ووقع الناس صرعی کالجراد،
بازطاعون درملک ماعام شد ومردم ہمچو ملخ برزمین اوفتادند
وافترسہم ہذا المرض کالأسد الغضبان، أو کذئب عائث فی قطیع الضّان.
وشکارکرد او شاں راایں مرض ہمچو شیرخشمناک یاہمچو گرگے کہ در رمہ میشاں اوفتد
وکم من دارٍ خربت وصال الفناء علی أہلہا، والأرض زُلزلت وصبّت الآفۃ
وبسیارخانہ ہاویران شدندودرباشندگان آن ہلاکت واقع شد وبرزمین زلزلہ افتاد۔وآفت برنرم
علی وعرہا وسہلہا. وما ترک ہذا الداء مقاما بل جاب الأقطار، وتقصَّی
وسخت آں ریختہ شدوایں مرض ہیچ مقام رانگذاشت بل ہمہ طرفہاراقطع کرد۔وتااقصیٰ
الدیار، ووطّأ البدو والحضر، وأدرک کل من حضر، وما غادر أہلَ حُللٍ
حدوداین ملک رسید ونہ دہ گذاشت ونہ شہرے وہرکہ حاضربوداوراگرفت ونہ خوش پوشاں راگذاشت
ولا أطمارٍ، ودخل کل دارٍ، إلا الذی عُصم من ربٍّ غفار. وکذالک حضر
ونہ کہنہ پوشاں راودرہرخانہ داخل شدمگر آنکہ خدائے غفوراورامحفوظ داشت وہمچنیں فوج