وماؔ خاطبت إلا إیاہم إتماما للحجّۃ، بل سمیّتُ بعضہم فی تلک القصیدۃ، لئلا یکون ومن مخاطب نہ کردم درقصیدہ مگر این کسان رابرائے اتمامِ حجت وبعض اوشان رابنام ذکرکردم درین قصیدہ أمری غُمّۃً علٰی أہل البصیرۃ والنصفۃ. فَوَاللّٰہ ما مضٰی شہر کامل علی ہذہ تاکہ براہل بصیرت وانصاف ایں امرِمن پوشیدہ نماند۔پس بخدانگذشتہ بود ماہے تمام بریں خبرہا الأنباء المشاعۃ، حتی أخذ الطاعون کبیرہم الذی أغرٰی علیّ أشرار البلدۃ. شائع کردہ۔تاآنکہ بزرگترعلمائے ایشانراطاعون گرفت یعنی آن عالم کہ مردم شریر رابرمن برانگیختہ وکانوا آذونی مِن کل نہج وبالغوا فی الإہانۃ، وأشاعوا أوراقا مملوّۃ من السب می کرد وبودند مراازہر طریق ایذا می دادند ودراہانت مبالغہ می کردند وآن اوراق شائع کردند کہ ازدشنام والفحشاء والبہتان والفِرْیۃ، ومع ذالک طلب منی ألدُّہم قبل ہذہ الواقعۃ آیۃً وفحش گوئی وبہتان ودروغ پُربودند۔وباوجود این طلب کردازمن نشانے بسیارخصومت کنندہ ازایشان قبل ازیں واقعہ کنت وعدتہا للفءۃ المنکرۃ، وأشاع ذالک فی جریدۃ ہندیۃ یسمّی بالفیسۃ، وما طاعون کہ درایشان بظہورآمدواشاعت کردآن طلب خود رادرپرچہ اخبار ہندی کہ نام آن پیسہ اخبارست ونہ طلب منی تلک الآیۃ إلا بالسخریۃ۔فأراہ اللّٰہ ما طلب، وکان غافلا من الأقدار السماویۃ۔ طلبیدازمن این نشان رامگر ازروئے خندہ واستہزا پس بنمود خداتعالیٰ اوراآنچہ طلب کردوازتقدیرہائے آسمانی غافل بود کذالک یتجالد اللّٰہ قوما یعادون أہل الحضرۃ، وإن فی ذالک لعبرۃ لأہل ہمچنین خدابشمشیرجنگ می کند باکسانے کہ اہل اورادشمن می گیرندودرین برائے سعادت منداں عبرت است۔ السّعادۃ. وما کان لبشر أن یفر من اللہ، فمن حارب أولیاء ہ فقد ألقی ومجال بشری نیست کہ ازخدابگریزد۔پس ہرکہ بااولیاء اوجنگ کند اوخودرا نفسہ إلی التہلکۃ. ومن تاب بعد ذالک فیتوب اللّٰہ علیہم، فإنہ کریم درہلاکت انداختہ است۔وہرکہ بعدازین توبہ کند پس خداسوئے اورجوع خواہدکردچراکہ کریم است واسع الرحمۃ۔وإن لم یکفّوا ألسنتہم ولم یمتنعوا ولم یزدجروا، ویعودوا وسیع الرحمۃ۔ واگرزبان بند نہ کنندوبازنیایند وباز بسوئے عادت نخستیں رجوع کنند