ما نَجِدُ فی صُحف اللہ بیانک وما نَرٰی. أتعجب مِنْ آیات اللہ، وکاؔ ن
مابیان تودرقرآن نمی یابیم ونہ می بینیمچہ ازنشانہائے خداتعالیٰ تعجب میکنی و
اللہ علی کلِّ شیءٍ مُقْتدِرا؟ أَلا تری أنّ نار الوباء مشتعلۃ، وموت الناس
خدابرہرچیز قادراست آیانمی بینی کہ آتش وبادراشتعال است وموت مردم
کالقلاص متتابعۃ، والطاعون فی الاقتناص لا یغادر ذَکرًا ولا أُنْثٰی؟
ہمچو شتران پئے یکد یگر روندہ متواتر است وطاعون درشکار کردن نہ مردرامی گذارد ونہ زن را۔
فلو کنتُ کذوبًا لأخذنی رُعب العقوبۃ، وما اجترأتُ علی مثل ہذا
پس اگر من دروغگوبودمے البتہ رعب عقوبت مرامیگرفت۔ودروقت تباہی طوائف مخلوق
عند ہذہ الطوائف المخدوبۃ والخلیقۃ المشغوبۃ، ولو کنتُ متقوّلا
وہلاکت اوشان این چنین دلیری نہ کردمے واگر من مفتری و
ومزوّرا لإراء ۃ الکرامۃ، ما کانت لی جرأۃ أن أتفوّہ بکلمۃ عند قیام ہذہ
بافندہ دروغ بودمے تاکرامت خودبنمایم مراہیچ جرأت نبودے کہ دروقت قیام این قیامت یک کلمہ ہم برزبان
القیامۃ۔ وإنّ غضب اللہ شدید ترتعد منہ فرائص المَلأ الاَعْلٰی، وما کان لکاذب
راندمے۔وبتحقیق غضب خداتعالیٰ سخت است شانہ ہائے ملاء اعلیٰ ازان می لرزندومجال ہیچ دروغگونیست
أَن یَفْتَری عَلٰی حضرۃِ الکِبریاء ، فی وقتٍ تُرْمَی النّار مِنَ السَّماءِ ، ویُقْعَص
کہ برخداتعالیٰ دروقتے افترا بہ بندد کہ ازآسمان آتش می بارد ومردم برجائے خود
الناس علی المَثْوی، ویُمسی إنسانٌ حیًّا ویصبحُ فإذا ہو من الموتٰی. أَعند
مے میرند ویک انسان شام میکند بحالت زندگی وصبح ازمردگان می باشد آیانزد
ہذا القعاص یُفتی العقل أَنْ یقوم أحد کالخَرّاص، ویفتری علی قدیرٍ
این ناگہ کشتنی عقل فتویٰ میدہدکہ ہیچکس چون دروغگویان بایستدوبرخدائے بینندہ ودانندہ
یعلم ویری؟ ألیس العذاب قام أمام الأعین وشاع فی القُرَی؟ ودُعِیَ
افترا بندد آیا این عذاب چنین نیست کہ روبروئے چشمہائے مردم ایستادہ است ودردیہات وقریہ ہاشائع