أتقبلؔ أَوْ تأبٰی؟ وما أنکرنیْ إلّا الذی خاف الناسَ، أو کان من الذین
قبول میکنی یاانکار و انکارِمن ہیچکس نمیکند بجز آنکس کہ ازمردم بترسد یامتکبرے
یستکبرون، أَوْ ما فَکّر حَقَّ فکرہ، فتخلَّفَ مع الذین یتخلّفون، أو لم یصبر علٰی ما
باشد۔یادرکارمن چنانفکرنہ کرد کہ حق فکرکردن است وباتخلف کنندگان تخلف کردیابرابتلائے
ابتلاہ بہ اللّٰہ، فعثر وصار من الذین یہلکون۔ 3
کہ ازخدارسیدبرصبرکاربندنشدو بسرافتاد و ازانان گردیدکہ ہلاک شدہ اندچہ گمان دارند کہ خداازیشان
33 ۱ وقد ردِف الابتلاء نفوسَہم وأموالہم و
بدین قدرراضی گرددکہ دعویٰ ایمان آوردن کنندوہنوزازروئے اعمال امتحانِ شمانہ کردہ باشد وبتحقیق بلا
أعراضہم، لیعلم اللہ أنہم کانوا یصدُقون وما کانوا کحَطَبٍ یتشظی.
درپس جانہائے اوشان ومالہائے ایشان وآبروئے اوشان ست تاخدابداندکہ ایشان صادق ہستند وہمچوآن ہیزم
ثُمّ اعلم أَیُّہا العَزِیْز، أنّی لستُ کرجل یخالف الأسباب من تِلقاءِ نفسہ
نیستند کہ باندک صدمہ پارہ پارہ میشودبازبدان اے عزیزکہ من ہمچو مردے نیستم کہ ازرائے خودترک اسباب
ویسلک مسلک الحمقٰی، بل أعلم أن رعایۃ الأسباب شیء لا یُتْرک و
کند وراہ نادان اختیارنماید۔بلکہ میدانم کہ رعایت اسباب چیزے است کہ بجز ارشادوحی الٰہی
لا یُلْغٰی إلا بعد إیحاء اللہ الوہاب، وما کان لبشر أن یترک الأسباب
ترک نتوان کردوابطال آں نتواننمود۔ وہیچ انسان رانمی رسدکہ اسباب رابجز
من غیر وحی انجلٰی۔ فلا تعجَلْ علیّ من غیر بصیرۃ، ولا تجعلنی دَرِیّۃً لرماحک
وحی جلی فروگذارد۔پس بغیر بصیرت برمن عجلت مکن ومرانشانہ نیزۂ خودمگردان و نشانہ
وغرضًا لعائر یُرْمٰی. إنک لا تعلم دخیلۃ أمری وخَبِیْءَ باطنی، فلیس لک
تیرہوائی مرامکن کہ مقصدآن معین نیست تورازاندرون مرانمی دانی وبرپنہانی باطن من اطلائے نداری پس ترا
أن تَزْرِیَ قبل أَنْ تدری، وکذالک من السعداء یُرْجٰی. وقد أرسلنی
نمیرسدکہ عیب گیری من کنی وہنوزازحقیقت من بیخبر باشی وازسعیدان امید ہااست کہ ہمچنین کنند ومراآن خدائے