ولاؔ نمنع من الأسباب علی طریق الاعتدال، ولکن نمنع من الانہماک فیہا وماازاستعمال اسباب بطریق اعتدال منع نمیکنیم لیکن ازین منع میکنیم کہ ہمہ تن براسباب خودرااندازندودران منہمک والذہول عن اللّٰہ الفعّال، ومَن تمایل علیہا کل التمایل فقد طغٰی. ثم شوندوخدائے کارسازرافراموش کنند وہرکہ براسباب بتمام ہمت خود افتادواوازحد تجاوز کردہ است۔باز مع ذالک إن کان ترک الأسباب بتعلیم من اللہ الحکیم، فہِیَ آیۃ من آیات باوجود این کہ ذکرکردم اگر کسے اسباب رابتعلیم خداوندحکیم ترک کنند پس آن نشانے ازنشانہائے اللہ الجلیل العظیم، ولیس بقبیح عند العقل السلیم، وقد سمعتَ أمثالہا خداوند بزرگ است ونزدعقل سلیم جائے اعتراض نیست ودرمیان گذشتہ مثالہائے فیما مضٰی.واعلمْ أن لأولیاء اللہ بعضَ أفعال لا تدرکہا العقول، ولا آں شنید ستی۔وبدانکہ اولیاء خدار ا بعض افعال می باشند کہ عقلہائے انسانی تابکنہ ہائے آن ہانمیرسد یعترض علیہا إلا الجہول. أنسیت قصّۃ رفیق موسٰی وہی أکبر من قصّتی واعتراض نمیکندبرآن افعال مگر شخصے نادان۔ آیا فراموش کردی قصہ رفیق موسی راوآن قصہ ازقصۂ من بزرگتراست کما لا یَخْفَی؟ إنّہ قتل نفسًا زکیّۃً بغیر نفس، ومُنِع فما انتہٰی، وخرَق السفینۃ او نفسے بے گناہ رابکشت بغیر آنکہ بقصاص نفسے دیگر کشتہ باشدومنع کردہ شدپس بازنیامدوکشتی رابشکست وظُنّ أنہ یُغرق أہلہا وجاء شیئا إِمْرا. ثم ہٰہنا نکتۃ لطیفۃ وہو أنّ حتی کہ گمان کردہ شد کہ اہل کشتی غرق خواہندشدواین آن حرکتہاازوصادرشدندکہ عقل آن ہاراقبول نمیکند ازاینجانکتہ است لطیف الأسباب خُلقت للأولیاء ، ولو لا وجودہم لبطلت خواص الأشیاء ، وآن اینست کہ ہمہ اسباب دراصل برائے اولیاء پیداکردہ شدہ اندواگروجود ایشان نبودے پس البتہ خواص ادویہ ہمہ باطل گردیدے وما نفَع شیء من حیل الأطبّاء ، وأنہم لأہل الأرض کالشفعاء ، وأن وجودہم وچیزے ازحیلہ ہائے طبیبان فائدہ نکردے وبتحقیق وجود اولیاء اہل زمین راہمچوشفاعت کنندگان است وبلکہ وجود حِرْزُہم، ولولا وجودہم لمات الناس کلّہم بالوباء۔ فلیس الدواء فی نفسہ شان برائے زمینیان تعویذاست واگروجوداوشان نبودے ہمہ آدم بہ وبامردندے پس دوادرنفس خودچیزے نیست