وإؔ نی ما تفوہتُ قطُّ بہذا فکیف إلیّ ہذا القول یُعزی؟ یطلبنی فی
ومن گاہے این چنین کلمات برزبان نراندہ ام پس چگونہ سوئے من منسوب کردہ شدند۔این کس مرادربیابان
نیاط وأنا علی بساط، ویُبیّن ما فُہْتُ بہ بصورۃ أُخرٰی.فأقول: علٰی
می طلبد ومن بربساطے نشستہ ام وآن سخنہامیگویدکہ بصورت دیگر گفتہ بودم۔پس میگویم
رِسْلِک یا فَتٰی.. ولا تَعْزِنِی إلٰی قولٍ ما أتعزَّی. ومِن حُسْن خصائل
کہ آہستہ باش اے جوان ومرابسوئے آن سخن منسوب مکن کہ من خودراسوئے آن منسوب نمی کنم وازسیرتہائے نیکو
المَرْءِ أن یُحققَ ولا یعتمد علٰی کلّ ما یُروٰی. فاتق اللّٰہ یا من یُجرّح جِلْدتی
کہ مردرامی شائداینستکہ تحقیق کندو برہرروایتے کہ بشنود اعتماد نہ نماید۔پس بترس ازخدا اے کہ پوست مرامجروح
ویُشہّر مَنقصتی، وتعال أقصّ علیک قصّتی، واسمع منی معذرتی،
می کنی ومنقصت من مشہورمی نمائی وبیاکہ برتوقصہ خود می خوانم وعذرمن بشنو
ثم اقض ما أنت قاض، واخْطُ خطوۃ التقٰی، واسلُکْ سبیل التقوی، ولا تَقْفُ
بازہر فیصلہ کہ میخواہی اختیارتست کہ کردہ باشی وہمچوپرہیزگاران گام بزن وراہِ پرہیزگاری برووپس آن چیزمرو
ما لیس لک بہٖ علم ولا تتبع الہوی۔إنی امرؤ یکلّمنی ربّی، ویُعلّمنی من لّدُنہ،
کہ بروبوجہ یقین اطلاع نداری وہواپرستی مکن من مردے ام کہ بامن خداگفتگومیکند وازخزانہ خاص خودمرا
ویحسن أدبی، ویوحی إلیّ رحمۃ منہ، فأتّبع ما یُوحٰی، وما کان لی أَنْ أترک
تعلیم میدہد وبادب خودمراتادیب می فرمایدوازرحمت خودبرمن وحی می فرستد۔پس من وحی اوراپیروی میکنم ومراچہ شد کہ
سبیلہ وأَخْتارَ طُرقًا شَتّی. وکلّ ما قُلتُ قلت من أمرہ، وما فعلت شیءًا
راہ اوبگذارم وطریقہ ہائے متفرق اختیارکنم۔ وہرچہ گفتم از امر او گفتم وازخود چیزے
عن أمری، وما افتریت علٰی ربّی الأَعْلٰی، وقد خاب من افترٰی. أتعجب
نہ کردہ ام وبرخداوندبزرگ خود دروغے نہ بَستم وہلاک شدنی است آنکہ مفتری است چہ ازین
من ہذا؟ فلا تعجب من فعل القدیر الذی خلق الأرض والسَّماوات العُلٰی،
کاروبار تعجب میکنی پس برکارآن قادرہیچ تعجب مکن کہ زمین وآسمان ہائے بلندرا پیداکردہ است۔