الإحسان إلَّا الإحسان۔ والقلب الذی لا یدری إحسانہ۔ فلا إیمان لہ۔ أو یضیع إیمانہ۔ اللّٰہم صلّ علی ہذا الرسول النبیّ الأمّی الذی سقی الآخرین۔ کما سقی الأوّلین۔ وصبّغہم بصبغ نفسہ وأدخلہم فی الْمُطَہّرین۔ فنوّرہم اللّٰہ بإشراق أشعۃ المحبّۃ۔ وسقاہم من أصفی المُدامۃ۔ وألحقہم بالسابقین من الفانین۔ وقرّبہم وقبّل قربانہم۔ ودقّق مشاعرہم وجلّٰی جنانہم۔ ووہب لہم من عندہ فہم المقَرّبین۔ وزکّی نفوسہم وصفّی ألواحہم۔ وحلّی ارواحھم۔ ونجّا نفوسہم من سلاسل المحبوسین۔ وکفّل أمورہم کما ہی عادتہاحسان چیزے نیست و دلے کہ احسان او نمی داند او را نصیبے از ایمان نیست یا ایمان خود ضائع خواہد کرد اے خدائے ما بریں رسول امّی درود بفرست۔ ایں آں رسول است کہ گروہ آخر را آں جام نوشانیدہ کہ گروہ اول را نوشانید و او شاں را برنگ خود آورد و در پاکاں اوشانرا داخل کرد۔ پس روشن کرد خداتعالیٰ اوشاں را۔ بشعاعہائے محبت خود و از صاف تر شراب او شانرا نوشانید و بافانیاں او شانرا پیوند داد و او شانرا قرب خود بخشید و قربانی شاں قبول فرمود و حواس شاں باریک کرد و دل شاں روشن کرد و اوشانرا از طرف خود فہم مقرباں عطا فرمود و نفسہائے شاں پاک کرد و روحہائے شانرا صفائی ہا داد و لوحہائے ایشانرا آراستہ کرد* ونفوس ایشانرا از زنجیر گرفتاراں نجات داد و خود متکفل امور ایشاں شد چنانچہ عادت