فانیاؔ ن و پر از خدائے وحید نے ز سر ہوش نے زپا خبرے عالمِ دیگر است عالم شان فارغان از مذمت و تحسین ہر کہ گیر د درش بصدق و حضور عشق آن یار مدعا گشتہ ہر کہ آن در گرفت کارش شد بہ کہ تو زود تر رہش گیری پارۂ عمرِ رفت در خُردی بشنو از وضع عالم گذران گر بود گوش بشنوی صد آہ ہمچنین ساعتے ترا در پیش زن بنالد بدیدۂ خونبار ناگہان بانگ آمداز سر درد این مآل است عیش دنیا را این جہان است مثل مُردارے لطف او ترک طالبان نہ کنند* پاک و رنگین برنگ ربّ مجید در سرِ دلستان بخاک سرے دور از غیر حق معالم شان نے زِمدحے خبر نہ از نفرین از در و بام او ببارد نور دل ز غیر خدا جدا گشتہ صد امیدے بروزگارش شد این نہ باشد کہ پیش ازان میری پارۂ را بسر کشی بُردی چون کند از زبان حال بیان از دل مردۂ درون تباہ گور آواز ہا دہد چون خویش پسرے گرید از پسِ دیوار کہ فلان زین سرائے رحلت کرد گر ندانی بپرس دانا را ہر طرف چون سگے طلبگارے کس بکار رہش زیان نہ کنند* آن خدا دیگر و دگر انسان ہر کسے را بخود سرو کارے خفتہ اند و بچشم تو بیدار ہر کہ باذات و سرے دارد نور تابان چومہ ز پیشانی لطف او ترک طالبان نکند مثل آن دلستان کجا دیدی عمر اول ببین کجا رفت است تازہ رفت و بماند پس خوردہ کین جہان باکسے وفانکند کہ چرا رو بتافتم ز خدا یاد کن وقتِ کوچ و ترک جہان دخترے سر برہنہ اشک راون چند فرزند را گذاشت یتیم بر سرِ گور پائے تُست اے خام رُست آنکس کہ رُست زین مُردار ہر کہ از خودشد ایز دش خواند لیکن اینان درو شدند نہان کار دلدادگان بدلدارے جز خدا کس نہ محرمِ اسرار پشت بر روئے دیگرے دارد پر ہمہ روز عشق ربّانی کس بکار رہش زیان نکند پس چرا ہجر او پسندیدی رفت و بنگرز تو چہارفت است دشمنان شاد و یار آزردہ نکند صبر تا جدا نہ کند دل نہادم در آنچہ گشت جدا جان بلب خانہ پُر زشوروفغان ہمہ خویشان شدہ تنِ بیجان بیوہ بیچارہ ماندہ باصد بیم ہوش کن تانہ بد شود انجام خاک شدتا مگر شود خوش یار نکتہء ہست گر کسے داند ماحصل اس تمام تقریر کا یہ ہے کہ انسان اس دارالظلمات میں آکر کبھی نجات نہیں پا سکتا بجز اس کے کہ خود خدا تعالیٰ کے مکالمات سے مشرف ہو کر یا کسی اہل مکالمہ یقینیہ اور اہل آیات بینہ کی صحبت میں رہ کر اس ضروری اور قطعی علم تک پہنچ جائے کہ اس کا ایک خدا ہے جو قادر اور کریم اور رحیم ہے اور یہ دین یعنی اسلام جس پر یہ قائم ہے در حقیقت یہ سچا ہے۔