پسؔ بدین دعویٰ یقین کہ ترا برخدا نیستت یقین ز نہار آن کلامِ خدا بقطع و یقین کس شنیدی کہ بالیقین ہلاک شک و ظن را یقین نہادی نام تا بدانی کہ کور و محجوبی این خدائے عجیب در دل تست خیزد بر حال خود نگاہ بکن چہ یقین نزد اوست ز آبحیات ہرچہ در فطرت تو ریختہ است باز انسان ز قصر ہمت اُو آنچہ در فطرتِ بشر مکتوم پس اگر قانعی بمظنونے افلا تبصرونگفت خدا ہر کہ جو یائے اوست یافتہ است از پئے وصل آن مہیمن پاک ذرہ ذرہ جُدا شدہ ززمین این ہمہ حالت از خدا آید اے دریغا کہ دل ز درد گداخت عمرما ہم رسید تابکنار آن یقین جو کہ سیل توگردد ہست بر کرد گار و روز جزا زین چوگرگان خوشایدت مردار پاک و برتر ز دخل دیو لعین باز در بیشۂ رود بیباک زین شدی با جرائمت بدنام سخت محروم ماندہ زین خوبی کہ ازو صد نبات ظلمت رست خطرِ رہ بہ بین و آہ بکن یا پسندید ورطۂ شبہات باز زان عزم چون گریختہ است گشت غافل زنور فطرت اُو چون بماند بشر ازو محروم تو نہ عاقل کہ سخت مجنونے خیزد در نفس جو تعطش ہا تافت آنِ روکہ سر نتافتہ است اوفتادہ سرِ نیاز بخاک دل پریدہ بسوئے عرش برین چون یقین از کلامش افزاید درد ما را مخاطبے نشناخت بکنارم در آئی اے دلدار ہمہ در یار میل تو گردد باز چون میکنی گناہِ بزرگ آن یقینے کہ مانعے زخطاست پس ہمان چارۂ خطا کاریست پس چہ ممکن کہ بایقین خدا اند کے سوئے خود نظر انداز ذرۂ نیست در تو از انوار شب تارست و دشت و بیم دوان خیز د از نفس خود بپرس نشان گر دلت می تپد برائے یقین زین عیان شد کہ آن کریم و رحیم گر یقین نیست خواہش انسان بحر فیض است چون روان ہر دم دل تپداز برائے رفع حجاب ہمت دون مدار چون دو نان آفرین خدا بران مردے ہر زمان با خدائے یکتائے بر رُخِ او تجلّیات خدا تو نفہمی ہنوز این سخنم اے خورِ روئے یار زود بر آ ایکہ تو طالبِ خدا ہستی آن یقین جو کہ آتش افروزد چہ خدا نیست نزد تو چون گرگ گر بخواہی رہش بگوئم را ست راہ دیگر طریق مکاریست باز گردد ولے بگرد خطا از سرِ غور دیدہ راکن باز شب دیجور را بماہ چہ کار چون بخو ابے زغفلت اے نادان کہ چہ خواہد مراتبِ عرفان بخل چون کرد آن کریم و معین داد ہر مقتضائے این تقویم پس چہ باعث کہ جویدش ہر آن تا رسانند تا یقینِ اتم جز دلے کان شد است ہمچو کلاب رو بجو یار را چو مجنونان کہ برین در شدت چون گردے بر زمین و بر آسمان جائے دردلش جلوہ گاہ ذات خدا در دلت چون فروشوم چہ کنم کہ دل آزرد از شبِ یلدا آن یقین جو کہ بخشدت مستی ہر چہ غیر خدا ہمہ سوزد