کورئؔ و باز در دلت ہوسے اے نشستہ بصدر سجادہ از خدا چون رسید پیغامت حجت لغو درمیان آری صد نشان شد عیان چو مہرِ منیر وہ چہ این چشم ہست و این دیدہ از دل و جان طریق او جوئی گر نباشد لقائ محبوبے آنکہ داری بدل محبت او دست از ہجر او کباب شود دست در د امنش زنی بجنون این وفاہا بذرۂ ناچیز آن قدر بارہا نشان بنمود لا ابالی فتادۂ زان یار کش شنیدی کہ قانع از یار است عاشقان رابودز صدق آثار عزتش این کہ کا فرش خوانی خویشتن را تو عالم انگاری پائے سعیت بلند تر نرود تانہ سوزی زسوز و غم نرہی کلبہء جسم خود بکن برباد کہ بخواند ترا بصیر کسے این چہ سودات در سر افتادہ چون نترسی زخبث انجامت خبث نفس است اصل بیزاری نزد تُست این دروغ یا تزویر کہ برو آفتاب پوشیدہ واز سرِ صدق سوئے او پوئی جوئد از نزدِ یار مکتوبے نایدت صبر جز بصحبت او چشمت از رفتنش پُر آب شود کہ ز نادیدنت دِلم شد خون فارغ افتادۂ ز یار عزیز کہ زصد معرفت درے بکشود فارغی زان جمال وزان گفتار عشق و صبراین دوکارد شواراست اے سیہ دل ترا بہ عشق چہ کار واز سرِ زجر ازدرش رانی زین فضولی کنی بغدّاری تا ترا دود دل بسر نرود تانہ میری زموت ہم نرہی چون نمی گردد از خدا آباد زین خیال تو مُردنت بہتر ناید اندر قیاس و فہم کسے بس ہمین است طاعتت اے غول ہر چہ ثابت شد است از قرآن دیدہ آخر برائے آن باشد گر بدل با شدت خیال خدا ہر کرا دل بود بدلدارے بے دلآرام نایدش آرام فرقت او گر اتفاق افتد باز چون آن جمال و آن روئے این محبت بذرۂ امکان او فرستاد بندۂ از جود باز سر میزنی بانکارے مردگان را ہمین کشی بکنار این بود حال و طور عاشق زار نزد تر چون رسید زان کوئے صد ہزاران نشان ہمے بینی تا ز تو ہستی ات بدر نرود یار پیدا شود دران ہنگام چیست آن ہر زہ جان و تن کہ نسوخت پائے خود راجدا کن از تنِ خویش زین غذا ز ہر خوردنت بہتر کہ شود کارپیل از مگسے کہ دلت حکم حق نہ کرد قبول تو ازو سر بہ پیچی اے نادان کہ بدو مرد راہ دان باشد این چنین ناید از تو استغنا خبرش پُرسد از خبردارے گہ بروئش نظر گہی بکلام در تن و جان تو فراق افتد شد نصیب دو چشم در کوئے واز دل افگندۂ خدائے جہان تارہاند ترا زریب و جحود سہل پنداشتی چنین کارے و از دلآرام زندۂ بیزار این بود قدر دلبر اے مُردار پیک آن دلستان خوش روئے باز منکر شوی ز بے دینی این رگ شرک از تو بر نرود کہ تو گردی نہان زخود بتمام آتش اندر دلی بزن کہ نسوخت چون نگیرد رہ صداقت پیش