اےؔ بسا راز ہاکہ عین صواب یک شب از صدق نعرہ ہا بردار ترکن زا شک خویش بستر خویش چوں ملائک ندیدہ اند آن نور ما خطا کارو کار مااست خطا گنہِ ما بہ بخش و چشم کشا اہل اخلاص چون کنند دُعا پس کجائی چرا نمے آئی از خودی حالِ خود خراب مکن پس چرا نُصرتش نمے خواہی ایکہ چشمت ز کبر پوشیدہ راز راہِ خدا بجو ز خدا سر کشیدن طریق شیطانی است آن خدائے کہ وعدۂ حَکَمے ورنہ کارِ حَکَم چہ خواہد بود این مگو ما خودیم عالم دین دین نیاید بغیر دیندارے گر بَری ریگ را رفیع وبلند این زمانِ ہزار طوفان است آنچہ بادین نمود قوم پلید ایکہ راضی شدی بنقص و زِیان مسلمت* مسلمی نہ کرد اے دون پیش کوران مقام استعجاب پیش آن عالمِ حقیقت کار باز لب را کشائے بادل ریش کان در آدم تو داشتی مستور شدتبہ کار ما ز عجلت ہا تانہ میریم از خلاف و اِبا از سر صدق و ابتہال و بکا اندر این بارگاہِ یکتائی شب پری کار آفتاب مکن دور رفتی بکام گمراہی چہ کنم تاکشایدت دیدہ تونہء چون خدا بجائے خود آ بر خلاف سرشت انسانی است داد از راہ رحم ولطف ہمے رہ نمائی بمرد راہ چہ سود توبہ کن از مکالمات چنین سگ نداند بغیر مردارے جنبشِ بادِ خواہدش افگند خانہ از پائے بست ویران است با اما مان نہ کردہ است یزید این نہ دین است بلکہ دشمن آن واز بخاری بخارِ سرافزون راہ طلب کن بگر یہ و زاری از ادب نے براہ استکبار کائی خدائے علیم راز نہان ما چہ چیزیم و علم ما است چہ چیز گر زتُست این کہ سوئے تو خواند ورنہ این ابتلا ز ما بردار شور افتدازان در اہل سما تو دعا کن بصدق و سوز و گداز چون رسد عجز کس بحد مقام نہ زمان بینی و نہ حالت قوم گر ترا در دلست صدق و طلب ہوش دار اے بشر کہ عقل بشر تانہ فضلش درِ تو بکشائد او بدا نست از ازل کہ انام راہ گم کردہ را حَکَم باید کور را کور کے نماید راہ سخنِ یارو سینہء افسردہ خانہ آنست کان زمعمارے این عجب قوم ہست نا ہنجار باز گوئی کہ من نمے بینم دین بیا موزدت خدائے قدیر این ہمہ استخوان بد امانت تا بجو شد ترحم باری زو مدد خواہ اندر این اسرار کے بعلمت رسددل انسان بے تو در صد خطر قیاس و تمیز وز تو بہترکدام کس داند کہ رحیمی و قادر و غفَّار زان رسد حکم نصرت و ایوا شود بر دلت درِ حق باز نصرۃ یار را رسد ہنگام دل چو کوران زبان کشادہ بلوم خودروی ہامکن زترک ادب دراد اندر نظر ہزار خطر صد فضولی بکن چہ کار آید راہ خود گم کنند از اوہام تابد و راہ راست بنماید ہر کہ آگاہ از خدا آگاہ جامہء زندہ است بر مردہ ورنہ افتد ز سیل دیوارے با چنین خانہ فارغ از معمار حاجت دیگرے پئے دینم ورنہ رسمے است خام وزشت و حقیر نیست یک ذرہ مغز در جانت