وما نسیہم عند الابتہال۔ وألزمہم کلمۃ التقویٰ۔ وثبّتہم علی سُبُل الہدیٰ۔ وجذبہم إلی حضرتہ العُلیا۔ ووہب لہم أعینا یُبصرون بہا۔ وقلوبًا یفقہون بہا۔ وجوارح یعملون بہا۔ وجَعَلہم حرز المخلوقین۔ وروح العالمین۔ وَالسّلام والصّلٰوۃ علی رسولٍ جاء فی زمن کان کدستٍ غاب صدرہ۔ أو کلیل أفل بدرہ۔ وظہر فی عصر کان الناس فیہ یحتاجون إلی العُصرۃ۔ و کانت الأرض أمحَلَت وخلت راحتہا من بُخل المزنۃ۔ فأَروی الأرض التی احترقت لإخلاف و فراموش نکرد ایشاں را بوقت زاری در دُعا و لازم حال ایشاں کرد کلمہ تقویٰ را و ثابت کرد ایشاں را بر راہ ہائے ہدایت۔ و کشید ایشاں را سوئے جناب بلند خود و ایشانرا چشم بینندہ عطا کرد۔ و دلے داد کہ فہمندہ است۔ و اعضاہا داد کہ بداں کارہا مے کنند و ایشاں را پناہ مخلوقات کرد۔ و جان عالمیاں بگردانید۔ و سلام و درود براں رسول کہ در چناں زمانہ آمد کہ بداں چار بالش مشابہ بود کہ بالا نشین او ناپدید باشد یا بداں شب مماثلت می داشت کہ ماہ چہاردہم او ناپیدابود و در آں زمانہ ظاہر شد کہ مردم محتاج پناہ و نجات بودند۔ وزمین صاحب خشک سال شدہ بود و از وجہ بخل باران کف دست او تہی بود۔ پس آں نبی آں زمینے را سیراب کرد کہ از تخلف باراں