الحَمْد لِلّٰہ الذی أنطق الإنسان۔ وعلّمہ البیان۔ وجعل کلام البشر مظہر حُسنہ المستتر۔ ولَطّف أسرار العارفین بإلہامہٖ۔ وکمّل أرواح الروحانیین بإنعامہ۔ وکفّل أمرہم بعنایتہ۔ واستودعہم ظلّ حمایتہٖ۔ وعادا من عادا أولیاء ہٗ وما غادرہم عند الأہوال۔ وسمع دعاء ہم إذا أقبلوا علیہ کل الإقبال۔ وأری لہم غیرتہ وصار لہم کقسورۃ للأشبال۔ ولوٰی إلیہم کزافرۃٍ فی مواطن الجدال۔ وما زایلہم فی موقف ہمہ حمد آں خدارا کہ انسان را گویائی بخشید و سخن فصیح گفتن او را تعلیم فرمود و کلام انسان را برائے حُسن پوشیدہ او مظہر مقرر فرمود و بہ الہام خود رازہائے عارفان را لطیف کرد۔ و بانعام خود روحہائے روحانیاں را کمال بخشید واز راہ عنایت خود متکفل امور شاں شد و بہ سایہ حمایت خود ایشاں را سپرد و دشمن گرفت آناں را کہ دشمن داشتند اولیاء او را۔ و اولیاء خود را بر وقت خوفہا فرو نگذاشت و دُعائے ایشاں شنید چوں بہمہ ہمت سوئے او توجہ کردند۔ وبرائے شاں غیرت خود نمود۔ و برائے شاں چناں گردید کہ شیر بابچگان خود می باشد۔ و میل کرد سوئے ایشاں ہمچو خویشاں دیاراں درمقامہائے خصومت کردن و جدائی نگزید ازایشاں درمقامے