اللّٰہ عَبَدۃَ المخلوقین۔ ثم یخرج من بیت الأمیر، ویستیقن الأمیر أنہ أحد
من أہل التزویر، فلا یُؤوَی إلیہ کرجال متّقین۔ وأمّا ذالک المغرور الجہول،
والسفیہ المخذول، فیظن أن العطایا العظام ستسلَّم إلیہ، ویکرمہ
الأمیر ویکون لہ مکانۃ لدیہ، أو یُدخل فی المقرّبین۔ فبینما ہو فی نسج
ہٰذہ التخیّلات، وتغییر اللباس کالصّائد والصّائدات، یطّلع بعض
المتوسّمین علی شِقاقہ، ویُخبَرون عن فطرتہ وطریق نفاقہ، فیفاجۂ داءُ
الإشقاق، ولا یسری الوسن إلی الآماق، ویظن أنہ من المقتولین۔ ویُوجِس
فی نفسہ خِیفۃً علی خیفۃ، بما یری رعب الأمیر وطریق عقوبۃ، فتکاد تزہق
نفسہ ویسقط کجیفۃ، أو یغمیٰ علیہ کالمفسدین الخائفین۔ فیفر ویرتحل
بالمُدلِجین المُجِدّین، ویحسب حیاتہ صِلۃً من أمیر المسلمین۔ أو یعطیٰ لہ
خدا بندہ پرستان را ذلیل میکند باز آن شخص ازخانہ امیر بیرون کردہ میشود۔ وامیر را یقین میشود کہ او
یکے از دروغ آرایان ست۔ پس ہمچو پرہیزگاران نزد او جانمے یابد۔ مگرآن مغرور و نادان
و ابلہ و گمنام۔ گمان مے کند کہ عنقریب عطیہہائے بزرگ سپرد او خواہد کرد۔ وامیر اعزاز او
خواہد کرد و او را نزد او مرتبہ خواہد بود و او را در مقربان خود داخل خواہد کرد۔ پس او ہنوز دربافتن
ہمین خیالہامے باشد۔ وہمچو شکاریان در تبدیل لباس مشغولیہا دارد۔ کہ بعض دانایان برکینہ
مخفی او مطلع میشوند۔ واز فطرت و طریق نفاق او خبرمے یابند۔ پس او را بیماری خوف ناگاہ
مے گیرد و خواب از چشمان اومے رود۔ و گمان میکند کہ عنقریب از کشتگان ست و در
دل خود خوف برخوف مے کند چرا کہ بچشم خود رعب امیر وطریق سزائے اورا مے بیند۔ پس نزدیک
است کہ جان او بیرون آید ومثل مردارے بیفتد۔ یا او را مانند مفسدان ترسندہ غشی افتد۔ پس میگریزد و
باشب روندگان سرگرم کوچ میکند و زندگی خودرا انعامے از امیرمے انگارد۔ یا اند کے از انعام