فلا یقول لہ أحدٌ ارکَبْ مطیّۃً، أو تسلَّمْ عطیّۃ، ویسأل إلحافًا کالشحّاذین۔ وینکِّر شخصَہ ویلفِّع وجہہ، لئلا یؤخذ کالمجرمین۔ ویکون لہم أطوعَ مِن حذاۂم، وأفنٰی فیہم من غذاۂم، ویسلّم علیہم تحیۃ الخادمین۔ ثم یقودونہ إلی حضرۃ الأمیر، ویذہبون بہ کالأسیر، فیخرّ أمامہ کالسّاجدین، ویثنی علیہ قائلا: یا أیہا الأمیر الأکرم، والسلطان الأعظم، مسّنی و أہلی ضرٌّ، وبعمرک إنّ عیشی مُرٌّ، وجئتک من دیار بعیدۃ، بمصائب شدیدۃ، فتصدَّقْ علیّ إن اللّٰہ یجزی المتصدقین۔ ویخاطبہ الأمیر بلسانٍ ذَلق، ولا یُریہ رائحۃ مِن مَلَقٍ، ویقول اجلِسْ ویتکلم بہ غضبان، فیظنّ المسکین أنّ أجلہ قد حان، فہناک لا یبقی إیمانہ بالألطاف الرحمانیۃ، ویکاد یخرج بولہ من الہیبۃ السلطانیۃ، وکذٰلک یخزی تااظہار غربت کند۔ پس ہیچکس نمے گوید کہ سوار شو یا چیزے از عطیہ بگیر۔ وہمچو گدایان باصرار سوال مے کند و خویشتن رابہ ہیئت ناشنا ساں ظاہر میکند و روئے خودمی پوشد تاکہ ہمچو مجرمان گرفتار نگردد۔ وایشان را از کفش ایشان زیادہ تر فرمانبردار میشود۔ واز غذائے ایشان زیادہ تر در ایشان فنا میگردد۔ وبرایشان بران طور سلام میکند کہ خدمت گاران وچاکران می کنند۔ باز اورا بسوئے درگاہ امیر میکشند۔ وہمچو ا سیرے می برند۔ پس پیش او مثل سجدہ کندگان می افتد۔ وبرو بدین طرز ثنا میگوید۔ کہ اے امیر بزرگتر و بادشاہ کلان تر مرا و عیال مرا فقر و فاقہ رسیدہ است۔ وقسم بزندگانی تو کہ زندگی من تلخ ست۔ واز ملک دور دراز بخدمتت رسیدم ودرین سفر مصیبت ہا کشیدم۔ پس برمن صدقہ کن کہ خدا صدقہ کنندگان را دوست مے دارد۔ پس امیر او را بزبان تند مخاطب میکند۔ وبوئے از نرمی اورا نمی نماید۔ ومیگوید بنشین وبصورت غضبناک با او مکالمہ میکند۔ پس این مسکین گمان می کند کہ وقت مُردن او در رسید۔ پس درین وقت ایمان او بر الطاف رحمانیہ نمی ماند۔ ونزدیک میگردد کہ پیشاب او از ہیبت سلطانیہ بیرون آید۔ و ہم چنین