قلیل إنعامہ، فلا یقِلُّ بہ شیء مِن إصرامہ، ولا تفیدہ سجدتُہ ولا جہدُ اصلخمامہ، بل یعرف أنہ لیس أہل إکرامہ، فلا یظلمہ الأمیر النحریر، بل ہو یظلم نفسہ فلا ینفعہ البحر ولا الغدیر، فیقصد دارہ مخذولا وملوما، ومریضا محموما، ویُظہِر أنہ رجع فائزًا مقبولا، مع أنہ رُدَّ فی الحافرۃ، ورجع بالکَرّۃ الخاسرۃ، ولکن یستر أمرہ خوفا من اللاعنین، وکذٰلک ینفد عمرہ کالمصابین۔ ثم یرجع من تلک البلدان، ویصبر ملیًّا من الزمان، وبعد برہۃ یقصد أناسًا آخرین، فلا یری وجہَ خیر من جنابٍ، ویتردّد من باب إلی باب، و یخسأ ککلاب، وتترامیٰ بہ مرامی الإفلاس، إلٰی فلوات الہوان والانتکاس، ویجلأ من أرض إلی أرضٍ، ویکابد محن السفر لعَرَضٍ، حتی یصیر ابنَ کلِّ تربۃ، وأخا کلِّ غربۃ، یقطع کل واد، ویشہد کل نادٍ، ثم یرجع بجَرْدٍ او می یابد۔ پس بدان اندک چیزے از درویشئ اوکم نمی شود۔ و او را سجدہ او فائدہ نمی دہد و نہ کوشش برپا استادن اومفید افتد۔ بلکہ این ثابت میشود کہ اوبرائے اکرام امیر اہلیتے ندارد۔ پس امیر دانا ہیچ ظلمے برونمی کند بلکہ اوخود ظالم نفس خود می باشد۔ پس اورا نہ دریا نفع بخشد نہ غدیر سود مند آید۔ پس خانہ خودرا قصد مے کند بحالت گمنامی وملامت زدگی وبیماری۔ وظاہر میکند کہ او درحالت کامیابی واپس آمدہ است۔ باوجودیکہ او ہم چنان کہ رفتہ بود تہیدست می آید۔ مگر خوف *** کنندگان امر خود را می پوشد۔ وہم چنین عمر خودرا درمصیبتہا میگزراند۔باز ازین دیارہا مے گردد۔ ولختے از زمانہ صبر مے کند وپس از مدتے قصد ملاقات مردمان آخر میکند۔ لیکن از ہیچ درگاہے روے نیکی نمے بیند واز درے سوئے درے میرود۔ وہمچو سگان راندہ میشود۔ وافلاس وتہیدستی او را سوئے بیابانہائے ذلت وسرنگونی مے اندازد۔ واز زمینے سوئے زمینے جلا وطن میکند۔ وبرائے متاعے محنتہائے سفر میکشد تاآنکہ ہرخاک راہمچو پسرے میگردد۔ وہر غربت راہمچو برادر میشود۔ ہربیابانے راقطع مے نماید۔ وہر مجلسے را حاضر میشود۔ باز بہ تن برہنہ و روئے