شدیدًا کالسکران، ویقصد ’’کابل‘‘ مع بعض الإخوان، لیوطنوہ أمنعَ جنابٍ، ویُمطَروا دراہم کسحاب، وہو یجعل ابنہ الذی ہو سرُّہ رفیقَ عَتادہ، خوفًا من ارتدادہ، ولم تزَلْ تعانی عینُہ السُّرَی، وتُعاصی الکُرَی، فیصِل کابل بشق النفس وجہدِ المُہْجۃ، بعد مکابدۃ أنواع الصعوبۃ، ویلقی بعضَ العَمَلۃِ، ویصافی بالنفاق والمداہنۃ، ویخفی مذہبہ خوفًا من الحرمان، أو الہوان من أیدی ’’عبد الرحمٰن‘‘۔ وکذٰلک تُسوِّل لہ النفس مِن عُسْر المعیشۃ، فیسجُد تواضعًا لکل ذوی الثروۃ، ویخرّ أمام أرکان الحکومۃ، وحینئذ یصدُق فیہ ما قیل فی أہل التزویر: ’’بِءْسَ الفقیر علی باب الأمیر‘‘۔ فالحاصل أنہ یصدَع عَمَلۃَ الأمیر بالمحبّۃ، ویتبخبخ بالصُّحبۃ، ویُوجی أقدامُہ إلٰی قصر الأمیر غربۃً، این سخن ہمچومستان شادان وفرحان میگردد۔ وباچند رفیقان خود قصد کابل میکند۔ تاکہ اورا در بلند مرتبہ جادہند وہمچو ابر روپیہ ہا بارانند۔ واو پسر خودرا کہ راز طبیعت اوست رفیق آمادگی خود میکند۔ ازین اندیشہ کہ پس از رفتن او مرتد نشود۔ وہمیشہ چشم اوشب روی رامی بیند۔ وخواب راترک میکند۔ پس بمشقت نفس و کوشش جان تابشہر کابل میرسد۔ وبعد برداشتن مصیبت ہائے گونا گون درآن شہر می آید۔ وبہ بعض عملہ امیر ملاقات میکند۔ واز روئے نفاق و مداہنہ دوستی ظاہر می نماید۔ و مذہب ترک تقلید خود را از اندیشہ محرومی از انعام مخفی میدارد۔ یا ازین اندیشہ کہ امیر عبد الرحمن اورا در شکنجہ ذلت نہ کشد۔ وہم چنین اوبباعث تنگی معیشت این کارہا برائے او می آراید۔ پس برنیت تواضع ہر تونگرے را سجدہ میکند۔ وپیش ہر رکن حکومت بزمین مے افتد۔ و درین وقت برو آن مثال صادق مے آید کہ بدترین فقراء آن ست کہ بر در امیر باشد۔ پس حاصل کلام این ست کہ او باعملہ امیر بمحبت می آمیزد۔ ودرصحبت شان کشادہ دلی ظاہر میکند۔ وپاہائے خود راتا محل امیرمی ساید