فلاۃ عوراءَ ، لا شجرۃ فیہا ولا غذاء ، وکذالک یعیش أخا غمراتٍ فی آلام،
ویمرض کل عام، فتارۃ یَرمَد وتارۃ یَطْحَل أو یؤخذ فی زکام، وقد یعروہ مرضٌ
فیمتدّ مَداہ، حتی تعرقہ مُداہ، وبالآخر یُنزَع عنہ ثوب المَحْیا، ویُسلَّم
إلی أبی یحیٰی۔
فالآن فکِّرْ ثم فکِّرْ، ثم تذکَّرْ سنن اللّٰہ فی العالمین ألَیْسَتْ فی أفعال اللّٰہ معضلاتٌ
لا تُدرَی، وأسرار لا تحصٰی؟ فقِسْ أیہا المسکین أقوالَ اللّٰہ علی أفعالہٖ، ولا
تعجب لمعضلاتِ أنباء اللّٰہ وعُضالِہ، ولا تعجَلْ فی أمر مجدّدٍ وصدق مقالِہ،
ولا تقُلْ إنی ما رأیتُ علامات أُخبرتُ عنہا، وما شہدتُ أماراتٍ بلغنی
أنباؤہا، فإن اللّٰہ قد أتمّ کلماتہ کلہا، وأظہر علاماتہ جمیعہا، ولکن عُمِّیتْ
علیک حقیقۃُ أقوال اللّٰہ، کما عُمِّیتْ علیک حقیقۃ أفعال اللّٰہ۔
وکم مِن أنباء تُکسَی وجودہا بالاستعارات ولطائف الإیماء، وتُنکَّرُ
بجاہلیت منسوب کردہ میشود۔ وخرچ کرد عمر خود را حالت بیزنی تاآنکہ سر او سفید شد ازپیری۔ وچون زن کرد پس بزنے
عقدش بستہ شد کہ بیحیا و فساد انگیز و نافرمان بود۔ وبا این ہمہ بدشکل دراز رو و نفرت کنندہ۔ پس این شخص عمر خودرا
درحوادث زمانہ و زیر دندان رنج میگذارد۔ وبسا اوقات ارادہ میکند کہ بوجہ تنگدستی خود را کشد۔ وخویشتن را در بیابانے
مے بیند کہ نہ آب ست دران و نہ درخت و نہ غذا۔ وہم چنین بحالت مصیبت کشی در درد ہائے خود میگذارد۔ وبہر سالے بیمار میشود
پس گاہے چشم اودرد میکند۔ وگاہے عارضہ طحال مے گردد ووقت در زکام مبتلا میشود۔ وگاہے چنان مرضے لاحقش میگردد
کہ بطول می انجامد تاآنکہ از کار دہائے آن استخوانش می برآید۔ وانجام کار جامہ حیات از و میکشد وبسوئے مرگ او ر امی سپارد
پس اکنون فکر کن و باز یاد کن سنتہائے خدارا او در جہانیان۔ آیاچہ درکارہائے خدا چنان پیچیدہ امور نیستند کہ از
فہم بالاتر ہستند۔ وآیا چنان رازہا نیست کہ شمار کردہ نمی شوند۔ پس اے مسکین اقوال خدا را بر افعال خدا قیاس
کن و از پچیدگی ہائے پیشگوئی خدا تعجب مکن وبر دقیقہ ہائے اوشگفت مدار۔ و در امر مجدد و صدق مقال او شتاب کاری
مکن واین مگو کہ من آن نشانیہا ندیدم کہ ازانہا آگاہی دادہ بودند ونہ آن آثار مشاہدہ کردم کہ مرا رسیدند چرا کہ
خدائے عزوجل ہمہ سخنہائے خود را بانجام رسانید وہمہ نشانہائے خود را بظہور آورد۔ مگر بر توحقیقت اقوال الٰہی پوشیدہ