أشخاصہا عند إتمام الوعد والإیفاء ، ویُدقَّقُ معانیہا من حضرۃ الکبریاء ، بما
یراد أنواع الابتلاء ۔ ألا تریٰ إلٰی رؤیا الناس، کیف تتراء ی فی أنواع اللباس،
وکیف یخفی مفہومہا فلا یتجلی حقیقتہا إلا علی الأکیاس، الذین یعلَّمون العلم
من ربہم ولا ینطقون بالقیاس، فأین تذہب من سنن ربّ العالمین؟
وإذا قیل لک فی الرؤیا إن ابنک المیّت سیعود ویرجع إلیک، فلا
تحمِلُہا قطّ علی الحقیقۃ أنت ومن لدیک، ولا تمدّ إلی قبرہ عینیک، ولا
تحفِرُ لَحْدَہ طمعًا فی حیاتہ، ولا تجادل الناس فی رجوعہ بعد مماتہ، بل
تؤوِّل الرؤیا وتقُول: إنّ ابنًا مثلہ یولد لی فکأنہ ہو یَؤُول۔ فأَنَّی تقلّبُ فی
أمر عیسٰی، تلک إذًا قسمۃ ضیزیٰ، وکلٌّ من اللّٰہ الأعلٰی، فلا تعجَلْ کالذین
ہلکوا من قبلک وضلّوا وأضلّوا کمثلک۔
وقد علمتَ أنّ القوم جہدوا جہدہم لیضیعوا أمری ویفرّقوا تفریقًا، فلو کان
ماند چنانکہ حقیقت افعال الٰہی پوشیدہ ماند۔ وبسیار از پیشگوئیہا ہستند کہ وجود آنہا باستعارات ولطائف اشارات
متلبس کردہ میشود۔ ووقت ظہور آنہا قالب آنہارا ہمچو مردم ناشناختہ ظاہر کردہ میشود۔ ومعانی آنہارا
ازحضرت کبریا سبحانہ باریک کردہ میشود۔ چرا کہ خدا تعالیٰ در آنہا امتحان بندگان خود ارادہ میفرماید۔ آیا بسوئے
آن خوابہانگہ نمی کنی کہ مردم می مینند۔ کہ چگونہ درانواع و اقسام لباس ہا ظاہر میشوند و چگونہ مفہوم آنہا از نگاہ عوام مخفی
میماند۔ وصرف بر دانایان منکشف میشود۔ یعنی آن دانایان کہ ازجانب خدا تعالیٰ علم می یابند۔ وصرف
ازروئے قیاس لب نمی کشایند۔ پس از سنت ہائے خدا تعالیٰ کجا میروی۔ وہرگاہ کہ ترا در خواب گفتہ شود کہ آن پسر توکہ
مردہ بود بازمی آید و عنقریب باز بسوئے تو واپس خواہد آمد۔ پس آن خواب را ہرگز برحقیقت حمل نمی کنی و
چشمان خود سوئے گور پسر خود دراز نمی کنی و قبر او را بدین امید نمی کنی کہ پسر تو ازان زندہ بیرون خواہد آمد وبا مردم
دربارہ باز آمدن اور بعد از مردن جنگ نمی کنی۔ بلکہ خواب خود را تاویل میکنی ومیگوئی کہ مراا ززندہ شدن پسرآن ست کہ خدا
پسرے دیگر مانند او مرا خواہد داد۔ پس گویا ہمان خواہد آمد۔ پس دربارہ عیسیٰ علیہ السلام چہ گرد شے برعقل تومی آید کہ آنجا این اصول
ازدست میدہی کہ آنچہ درغیر عیسیٰ تاویل کنی در عیسیٰ روا نہ داری۔ این قسمت مبنی برانصاف نیست۔ حالانکہ ہر د و ا مر از خد ا ئے تعا لیٰ ست۔ پس مثل