ویفوّضون الأمر إلی اللّٰہ ذی الجلال والعلاء ، ویقولون ما لنا أن نتکلم فی ہٰذا وما أوتینا علم عواقب الأشیاء ، إنا نخاف أن نکون من الظالمین۔ أولئک الذین اتقوا ربہم فسیہدیہم اللّٰہ، إنہ لا یضیع الخاشعین۔ وأما الذین لا یخشون اللّٰہ ولا یترکون سبل الأہواء ، ویُخلِدون إلی خبیثات الدنیا و لا تبالی قلوبہم عالَمَ القدس والبقاء ، ولا یرون ما یخرج من أفواہہم من کلمات الکبر والخیلاء ، ولا یعیشون عیشۃ الأ تقیاء ، ویجعلون الدنیا أکبر ہمِّہم، والبخل أعظم مقاصدہم، ویمشون فی الأرض مشی المرح والاعتداء ، فأولئک الذین نسوا أیام اللّٰہ ومواعیدہ ویئسوا من یوم الصّادقین، واختاروا سبیل المفسدین۔ لا یزہَدون فی الدنیا ویموتون للفانیات، ولا یتحلّون بحُلِیِّ العفّۃ والتقاۃ، وحسنِ الخلق ورزانۃ الحَصاۃ، ولا یدخلون الأمور بالقلب المزؤود، ویجترؤون علی محارم اللّٰہ والحدود، فلمّا وامرا را بہ خدائے عزوجل سپرد می کنند۔ ومیگویند کہ مارا نشاید کہ درین گفتگو کنیم۔ ومارا علم عواقب اشیاء ندادہ اند۔ مامے ترسیم کہ از ظالماں نشویم۔ این آن گروہ است کہ ازخدائے خود مے ترسد۔ پس قریب است کہ خدا ایشان را ہدایت دہد۔ چرا کہ او بندگان فرو تن را ضائع نمی کند مگر آنانکہ از خدانمی ترسند وراہ ہائے حرص وہوارا ترک نمی کنند وسوئے پلیدی ہائے دنیا میل میدارند وبرائے عالم قدس وبقا در دل شان ہیچ پروائے نماندہ۔ ونمے بینند کہ چگونہ کلمات تکبر وناز از دہن شان بیرون مے آید وچون پرہیز گاران زندگی نمے کنند۔ ودنیارا بزرگتر مقصود قرار دادہ اند و بخل از اعظم مقاصد ایشان است و برزمین می روند ہمچو رفتن تکبر و تجاوز کردن۔ پس این مردم کسانے اندکہ روز ہائے خدارا ووعدہ ہائے اور افراموش کردہ اند۔ واز روز صادقین نومید شدند۔ و راہ مفسدان گرفتند۔ وبرکمی دنیا قناعت نمے کنند وبرائے چیز ہائے فانی مے میرند۔ و بزیور عفت وپرہیز گاری آراستہ نمے شوند۔ و بحسن خلق ودرستی عقل خود رانمی آرایند۔ ودرکارہا بدل ترسان داخل نمے شوند و بر محرمات وحدود خدا دلیری مے نمایند۔ پس چونکہ