وأغری إنّ ہؤلاء کَفَرۃ فَجَرۃ، فلا یسلِّم علیہم أحد، ولا یتبع جنازتہم، ولا یُدفَنوا فی مقابر المسلمین۔ فلما رأیتہم کالعمین المحجوبین، ورأیت أنہم جاوزوا الحدّ وآذوا الصادقین، ألّفتُ لہم کتبا مفحمۃ ورسائل نافعۃ للطالبین۔ فما کان لہم أن یستفیدوا أو یقبلوہا وما کانوا متدبرین۔ وقاموا للردّ فلم یقدروا علیہ، وصالوا للإہانۃ فردَّہا اللّٰہ علیہم، فجلسوا متندمین۔ وعاندوا کل العناد، وأفسدوا کل الفساد، وحسبوا أنہم من المصلحین۔ وإن غُلُوَّہم الآن کما کان، وما لہم عندی إلا المداراۃ والإدراء ، والصّبر والدعاء ، وإنا نصبر إلی أن یحکم اللّٰہ بینی وبینہم وہو خیر الحاکمین۔ وما کان عندہم عذر إلا قطعتُہ، وما شکّ إلا قلعتُہ، وما کانت دعوتی إلاَّ بنصوص الآثار وکتاب مبین۔ ولیسوا سواءً من العلماء والفقراء ، فمنہم الذین یخافون حضرۃ الکبریاء ، ولا یَقْفُون ما لیس لہم بہ علم ویخشون یوم الجزاء ، بزرگ ایشان کہ فتوائے کفر داد و مرد مان را اغوا کرد وچون سگان برمن تیز کرد۔ وگفت کہ این مردم کافر و فاجر اند پس نمی باید کہ مسلمانے ایشان را السلام علیکم بگوید یا باجنازہ ایشان را رود و باید کہ ایشان را در گورستان مسلمانان دفن کردن ندہند۔ پس چون دیدم کہ این مردم نابینا ومحجوب ہستندو دیدم کہ اوشان ازحد درگزشتند وصادقان را ایذا می رسانید ند برائے ایشان کتابے چند نوشتم و رسائل تالیف کردم کہ طالبان رامفید باشند مگر ایشان چنان نبودند کہ ازان کتابہا مستفید شوند یا آنہارا قبول کنند وہمہ خرابی این بود کہ تدبرنمے کردند وخواستند کہ این کتابہا راردّ بنویسند پس مجال ردّ نیا فتند و باز بدین غرض حملہ ہاکردند کہ عزت مارا برباد دہند لیکن خداوند قادرآن حملہ ہائے ایشان ہم بریشان انداخت پس بشرمساری نشستند وتمامتر عناد و تمام تر فسادبجا آور دند و گمان کردند کہ مامصلح ہستیم وکنیکینۂ اوشان تاایندم ہم چنان ست کہ بود وبرائے شان نزدمن بجز مدارات واگاہانیدن وصبر و دعا چیزے دیگر نیست وما صبر خواہیم کرد تا وقتیکہ خدا در ما و در ایشان فیصلہ کندو او بہترین فیصلہ کنندگان ست۔ وہیچ عذرے نزد ایشان نماند کہ آنرانبریدم ونہ شکے کہ قلع و قمع آن نہ کردم۔ ودعوت من امرے بودکہ برنصوص قرآنیہ و حدیثیہ بنا میداشت۔ وعلما و فقرا ہم یکسان نیستند بعض از ایشان قومی ہستند کہ از حضرت رب العزۃ مے ترسند وبر چیزے اصرار نمی کنند کہ بران علم یقینی ندارند و از روز جزا مے ترسند۔