إِلّا الجَاہل الذی لا یعلم العربیّۃ، أو المتجاہل الذی یُغری مِن خبثہ العامّۃَ۔وَمَن
انتصب لإزراء ہٰذا الکلام، وقام للتکذیب والإفحام، فعلیہ أن یعرض فی ہٰذا
الباب شعرًا من أشعار الجاہلیۃ، أو کلامًا من کَلِمِ فصحاء ہٰذہ المِلّۃ۔
وَإن لم یفعلوا، ولن یفعلوا، وَلَمْ ینتہوا من الشرارۃ، فقد جمعوا ***َین
لأنفسہم بشامۃ النفس الأمّارۃ۔ اللعنۃ الأولٰی أنہم ما صدّقوا قولَ خیر البریّۃ،
وما اطمأنت قلوبہم بشہادۃ إمام الملّۃ، واللعنۃ الثانی أنہم فتّشوا اللغۃ شاکّین،
ثم رجعوا یائسین بالندامۃ التی ہی تشابہ عذاب الہاویۃ، ثم قعدوا مخذولین۔
واعلم أن أحدًا من رجالٍ ذی غیرۃ، لا یقِف متعمّدًا موقف مندمۃ، إلَّا الذی
نزع عن نفسہ ثوبَ حیاءٍ وإنسانیۃ، ورضِی بکل تبعۃٍ ومعتبۃٍ، وألحَقَ نفسہ
بالخاسرین الملومین۔وما تُجادلوننی فی لفظ التوفّی إلّا من السفاہۃ، فإنّی أعلم ما لا
پس حق رابگیر واز راہ ہائے گناہ بپرہیز۔ وہیچ کس درین بارہ بجز جاہلے کہ عربی نداند خصومت نخواہد کرد۔ یا کسیکہ دانستہ خودرا جاہل نماید ومردم را ازخباثت خود برانگیزد۔ وہرکہ برائے عیب گیری این کلام بایستد و برائے تکذیب و لاجواب کردن قائم شود۔ پس بذمہ این خصومت کنندہ است کہ بتائید دعویٰ خود شعرے از اشعار جاہلیت پیش کند۔ یا کلامے از کلمات فصحاء این ملت بنماید۔ واگر این مردم چنین نکنند وہرگز نخواہند کرد ونہ از شرارت باز آمدند پس برائے نفس خود دو *** را جمع کردند۔ *** اول اینکہ ایشان قول رسول صلی اللہ علیہ وسلم را باور نکردند ولعنت دوم اینکہ ایشان درحالت شک تفتیش لغات کردند باز بحالت نومیدی وبدان ندامتے
رجوع کردند کہ عذاب جہنم را می ماند۔
ومیدانم کہ کسے از مرد ان ذی غیرت برجائے کہ ازان ندامت آید نخواہد ایستاد۔ مگر کسے کہ از نفس خود جامہ حیا و انسانیت برکشید وبہر عقوبت وعتابے راضی شد۔ ونفس خود را بآنان آمیخت کہ زیان کاران وملامت برداران اند۔ وبا من در لفظ توفی محض ازراہ سفاہت خصومت میکنند۔ چرا کہ من چیزہا می دانم