علی الحق مستہزئین۔
وَأمّا السّلف الصّالحون فما کانوا کمثلکم فی الاعتقادات، ولا فی الخیالات،
بل کانوا یُفوّضون إلی اللّٰہ علم المخفیّات، وکانوا متّقین۔وما کان جوابہم فی ہذہ
المسائل، عند اعتراض المعترض السائل، إلّا تفویض الأمر المخفیّ إلی
اللّٰہ الخبیر العلیم۔ وکانوا یؤمنون إجمالاً ویُفوّضون التفاصیل إلی اللّٰہ
الحکیم۔فلأجل ذالک ما بحثوا عن تناقضات ہذہ الأنباء ، وَمَا أرادوا أن یتکلّموا
فیہا قبل وقوعہا خوفًا من جُناح الزلّۃ والاعتداء ، وقالوا نؤمن بہا ولا ندخل
فیہا وما کانوا علی أمرٍ مُصرّین۔
ثم خلف من بعدہم خلف وفَیْجٌ أعوَجُ، أضاعوا وصایاہم
وسُبُلَہم، وبدأ فیہم التعلّی والتموّج، فتکلموا فی أنباء الغیب بغیر علم مُجترئین۔
بر حق مے خندند۔
مگر سلف صالح در اعتقاد وخیال مثل شما نبودند۔
بلکہ اوشان علم امور پنہانی را بسوئے خدا سپرد میکردند۔ و پرہیزگار بودند۔ وبوقت اعتراض
جواب ایشان ہمین بود کہ ما این امر پنہان بخدا سپرد کنیم کہ خبیر وعلیم است۔
وایشان اجمالاً ایمان مے آوردند۔ وتفاصیل راسوئے خدا تعالیٰ حوالہ میکردند
پس از ہمین سبب است کہ از تناقضات این خبرہا بحثے نکردہ اند۔ ونخواستند کہ قبل وقوع
این پیشگوئیہادرین کلام کنند ازین اندیشہ کہ مبادا بلغزش وتجاوز از حد مبتلائے گناہ شوند۔ وگفتند کہ ما ایمان
بدین خبرہائے غیب می آریم ودرین ہا دخل نمی دہیم۔ غرض برچیزے اصرار نمی کردند۔
باز نااہلان بعد ایشان آمدند کہ گروہ کج طبع بودند وصیت بزرگان و طریقہائے اوشانرا
ضائع کردند و در او شان این عادت پیدا شد کہ بلندی می نمودند و موج می زدند۔ پس