وتُخرج شکوک الجَنان،لأنہا تدلّ أن المسیح لا تحارب* الناس، بل یُفحم الأعداء
ویزیل الأوہام والوسواس، ویأتی بکلمات حِکْمِیّۃ، وآیاتٍ سماویّۃ، حَتّٰی
یُخرِج من الصدور أضغانہا، ویقتُل شیطانہا، ولکن لا بسیوف ورُمح وقناۃ،
بل بحربۃ من سماوات، ویستفتح بتضرعات وأدعیۃ، لا بسہام وأسنّۃٍ، ولأجل
ذٰلک لا یحارب یأجوجَ ومأجوج، بل یسأل اللّٰہ أن یعطیہ من لدنہ الغلبۃَ
وشک ہائے دل بیرون خواہد کرد۔ زیراکہ این فقرہ وامثال آن دلالت میکندکہ مسیح بامردم کارزارے نکند
بلکہ دشمنان را بازالہ اوہام ووساوس ملزم خواہد کرد۔ وکلمات پرحکمت بیان خواہد فرمود۔ ونشانہائے
آسمانی خواہد نمود۔ بحد یکہ کینہ ہا از سینہ ہا خواہد ربود۔ وشیطان کینہ وران راقتل خواہد کرد مگرنہ بہ تیغہا ونہ
بہ نیزہ ہا بلکہ بحربہ آسمانی۔ و فتح خود بتضرعہا و دعاہا بخواہد نہ بہ تیرہا و نیزہ ہا واز ہمین
سبب ست کہ با یاجوج وماجوج جنگ نخواہد کرد بلکہ از خدا خواہد خواست کہ اورا غلبہ وعروج
والعروج، فیکون فی آخر الأمر من الغالبین۔
بخشد۔ پس درآخر امر غالب خواہد شد۔
فالقول الذی یخالف ہذا الحدیث الصّحیح والخبر الصّحیح
پس سخنے کہ این حدیث صحیح را مخالف ست۔ وبدین خبر صحیح مخالفت دارد آن سخن
مردود وباطل ولا یقبلہ إلا جاہل من الجاہلین۔ثم اعلموا أن قتل الناس
مردود است وباطل وآنرا قبول نخواہد کرد مگر کسے کہ از جاہلان باشد۔ باز بدانید کہ بغیر تفہیم و تبلیغ و
من غیر تفہیمٍ وتبلیغٍ وإتمامِ حجّۃٍ أمرٌ شنیع لا یرضیٰ بہ أہل فطنۃ،
اتمام حجت مردم راکشتن امرے زشت ست کہ ہیچ دانشمندے بدان راضی نیست۔ ونہ ہیچ نور فطرت
ولا نورُ فطرۃ، فکیف یُعزَی إلی اللّٰہ العادل الرحیم، والمنّان الرؤوف الکریم؟
بدان خوشنودست۔ پس چگونہ این امر بسوئے عادل ورحیم ومحسن ورؤف وکریم نسبت کردہ شود۔