مقدَّم فی ہذہ المناظرات، فلمّا حصحص صدقُنا فی الأصل ما بقی بحث فی الفروعات، بل وجب أن نصرفہا إلی معنی یناسب معنی الأصل، کما ہو طریق الدیانۃ والعدل، ولن نقبل معانیَ تنافی الأصل وتستلزم التناقض، بل نرجعہا إلی الأصل المحکم کالمحققین۔ وقال بعض المخالفین من العلماء المجادلین: إن معنی التوفّی إماتۃ، و لیس فیہ شک ولا شبہۃ، فإنہا ثبت بلسان النبی وصحابتہ، وما کان لأحد أن یعصی بیانَ فُوْہتہ، بل فیہ مخافۃُ کفر ومعصیۃٍ، وخوفُ نکال و عقوبۃٍ، وخسران الدّین؛ ولکنّا لا نقول أن عیسیٰ علیہ السلام تُوُفِّیَ وصار اصل مقدم درین مباحثات است۔ پس ہرگاہ کہ ثابت شد کہ ما دراصل بحث حق بجانب ہستیم۔ پس در فروعات بحثے نماند۔ بلکہ مافروعات رابسوئے اصل خواہیم گردانید وآن معنی خواہیم کرد کہ بمعنی اصل مناسبت دارند۔چنانچہ طریق عدل و دیانت است۔ وہرگز آن معنی ہا قبول نخواہیم کرد کہ بااصل منافات دارند و موجب تناقض باشند۔ بلکہ آنرا سوئے اصل محکم ہمچو محققان رجوع خواہیم داد۔ و بعض مخالفان ما از علماء چنین گفتہ اند کہ بلاشبہ معنی توفی میرا نیدن است۔ و درین ہیچ شک و شبہ نیست۔ چرا کہ این معنی بزبان نبی صلی اللہ علیہ وسلم واصحاب اوثابت شدہ ومجال احدے نیست کہ آن معنی را رد کند کہ از دہان مبارک او بیرون آمد اند۔ بلکہ درین انکار اندیشہ کفر ومعصیت ست۔ وبیم عذاب وعقوبت وزیان دین ست۔ مگر مااین نمی گوئیم کہ عیسیٰ علیہ السلام بمرد و از میرندگان من الأموات، لیلزمنا القول بالبروز فی نبأ خیر الکائنات، بل معنی الآیۃ شد۔ تانزول او را بطور بروز اعتقاد داریم۔ بلکہ معنے آیت این ست أنہ سیُتَوَفّی بعد نزولہ، فلم یبق من الشبہات، وبطل قول المعترضین۔ کہ عیسیٰ علیہ السلام بعد نزول وفات خواہد یافت۔ پس بدین توجیہ ہیچ اعتراضے باقی نمی ماند۔