کتاب اللّٰہ قد صرّح ہذا البیان، فمَن خالفہ فقد مان، ولا نقبَل إجماعًا یخالف
القرآن، وحَسْبُنا کتاب اللّٰہ ولا نسمع قول الآخرین۔ ومِن فضل اللّٰہ ورحمتہ
أن الصحابۃ والتابعین، والأئمۃ الآتون بعدہم ذہبوا إلی موت عیسیٰ، ورآہ
نبیّناصلی اللہ علیہ وسلم لیلۃَ المعراج فی أنبیاء ماتوا ودخلوا دارًا أخرٰی،
ورؤیتہ لیس بباطل بل ہو حق واضح وکشفٌ من اللّٰہ الأعلٰی۔
فما لک لا تقبل شہادۃ الرسول المقبول، ولا تقبل شہادۃ القرآن
وترضٰی بالقول المردود کالجہول، ولا تنظر بعین المحققین ثم لا یمکن لأحد
أن یأتی بأثر من الصحابۃ أو حدیث من خیر البریّۃ، فی تفسیر لفظ التوفّی
کتاب اللہ بیان موت مسیح بتصریح کردہ است۔ پس ہر کہ مخالف آن بیان گوید دروغ گو ست۔ وماچنین اجماعے
را قبول نکنیم کہ مخالف قرآن باشد۔ ومارا کتاب اللہ کافی ست وسخن دیگران نمی شنویم۔ واین فضل خدا ورحمت
او ست کہ صحابہ وتابعین وامامان کہ بعد زیشان آمدند بسوئے موت عیسیٰ علیہ السلام رفتہ اند۔ وآنحضرت صلی اللہ علیہ وسلم
درشب معراج او را در پیغمبرانے دید کہ بمردند و در دار آخرت رسیدند۔ ودیدن آنحضرت صلی اللہ علیہ وسلم
باطل نتواند شد بلکہ آن حق واضح وکشف صریح از خدا تعالیٰ ست۔
پس چہ شد ترا کہ شہادت نبی صلی اللہ علیہ وسلم قبول نمی کنی ونہ شہادت قرآن رامی پذیری۔
و ہمچو نادانے بقول مردود و خوش ہستی و بچشم تحقیق نمی بینی باز درحد امکان کسے
نیست کہ چنین اثرے از صحابہ یا حدیثے از آنحضرت صلی اللہ علیہ وسلم پیش کند کہ معنی لفظ توفی بجز میرا نیدن چیزے
بغیرمعنی الإماتۃ، ولا یقدرون علیہ أبدًا ولو ماتوا بالحسرۃ، فأیّ دلیل أکبر
دیگر دران بیان کردہ باشند۔ وہرگز مخالفان برین قدرت نخواہند یافت اگرچہ از حسرت بمیرند۔ پس کدام دلیل
من ذلک لو کان فی قلب مثقال ذرۃ من الخشیۃ؟ فإن بحث الوفاۃ والحیاۃ أصلٌ
ازین بزرگتر خواہد بود۔ اگر در دلے مقدار یکذرہ خوف خدا باشد۔ چرا کہ بحث وفات وحیات عیسیٰ علیہ السلام