أنسیتم ما جاء الناموس بہ أو کنتم قومًا غافلین؟ أ تَوانَون فی أمر الدین، وأَخْلَدْتم آیا قرآن کریم را فراموش کردہ اید یاخود درغفلت زندگی بسر میکنید۔ آیا در امر دین سستی میکنید۔ وبکوشش تمامتر إلی الدنیا مُجِدّین؟ وإذا مررتم بالحق مررتم مستہزئین إلا قلیل من الراشدین۔ بردنیا افتادہ اید۔ وچون برحق گزر میکنید باستہزا گذر میکنید۔ مگراند کے از ہدایت یابان فائزین۔ویختار لکل ما صلح لنفسہ، وہو یعلم مصالح المخلوقین۔ اختیار میکنند۔ واوشان را از کامیابان میگرداند۔ وبرائے ہریکے آن می پسندد کہ برائے نفس او بہترست۔ و او فما بقی محل اعتراض فی ہذا المقام، فإنہم وجدوا جزاء ہم علی الآلام، وأصابہم مصالح مخلوق خود را خوب میداند۔ پس دریں جا ہیچ محل اعتراض نماند۔ چرا کہ اوشان جزائے درد ہائے خود یافتند حظ کثیر وأُعطوا نعمًا غیر محدودۃ من الفضل التام، ودخلوا فی مقعدِ صدقٍ واز فضل کامل خدا تعالیٰ نعمتہائے غیر محدودہ یافتند۔ و درمجلس صدق ہمچو راستبازان بزرگ کالأبرار الکرام، ووصلوا اللذّات الأبدیۃ فرحین۔ وورثوا جنۃً لا تنقطع داخل کردہ شدند۔ و درحالت خوشی وخرمی لذات ابدیہ رارسیدند۔ و وارث آن جنت شدند کہ درہیچ وقتے نعماؤہا ولا تنفد آلاؤہا، ووجدوا نعماءً أبدیۃ بنصبِ أیامٍ قلائل، ودخلوا نعمتہائے آن منقطع نخواہند شد۔ وبعوض تکالیف چند روزہ نعمتہائے جاودانی یافتند۔ وبرائے دوام در فردوس ربہم خالدین۔ وما ہذہ الدنیا إلا طرفۃ عین تنقضی مرارتہا وحلاوتہا، بہشت داخل شدند۔ واین دنیا ہمچو مدت پلک زدن ست۔ تلخی وشیرینی اوہمہ مے گذرد۔ وتنعدم نضارتہا وطراوتہا، ولا تبقی لذتہا ولا عقوبتہا، فلا تتمایلُ علیہا أعین العارفین۔ وتازگی او معدوم می شود۔ و لذّت وعقوبت آن باقی نمی ماند۔ پس از ہمین وجہ چشم عارفان برومائل نمی گردد ہٰذَا مِمَّا أَلْہَمَنِی رَبِّی فخُذْہا وَکُنْ مِّنَ الشَّاکِرِین۔ منہ۔ این آن چیز است کہ خدا در دلم انداخت۔ پس بگیرد شکر کن۔ منہ