الإسلام أن تعلو شوکۃ الصلیب إلی تلک الأیام البعیدۃ من الأنام، ویمتد زمان إغواء الخواص
کہ شوکت صلیب تاآن روزہا بماند کہ ہنوز ازخلق بسیار دوراند۔وزمانہ اغوائے مخلوقات بدرازی کشد
والعوام۔ فما لکم لا تتفکرون، وتبدّلون شُکْرَ نعم اللّٰہ بالکفران وتنکرون؟ وجاء کم
پس چہ پیش آمد شمارا کہ فکر نمی کنید۔ وبجائے شکر نعمتہائے الٰہی کفران مے ورزید۔ وحق در وقت
المذنبین۔ وأمّا القول الأحسن الأقوم فی ہذا الباب، والحق القائم علی أعمدۃ الصواب،
نگردد۔ مگر آن سخنے کہ درین باب احسن دراست ترست۔ وبرستون ہائے صواب قائم است
فہو الذی بیّنہ اللّٰہ فی الکتاب لقوم طالبین۔ وہو أن ہذا العالم لا یدوم
پس آن ہمان ست کہ خدا تعالیٰ برائے طالبان درقرآن شریف فرمودہ ست۔ وآن این ست کہ این جہان
إلی أبد الآبدین، بل لہ انقطاع وانتہاء ، وبعدہ عالم آخر یقال لہ یوم الدّین۔ ولا یُلقَّی
تاہمیشہ نخواہد ماند۔ بلکہ برائے او انقطاعے وانتہائے ست۔ وپس آنجہانے دیگرست کہ آنرا یوم الدین می نامند
نعماء ہ إلا الذی اختار الشدائد علی النعماء ، وآثر الآلام علی الآلاء ، وصبر علی أنواع البأساء ،
ونعمتہائے آن جہان را ہمان کس خواہد یافت کہ سختی ہا را برنعمت ہا اختیار کند۔ ودرد ہا را براسباب آسایش
لرضاء ربّ العالمین۔ فالذین وصلوا ہٰذہ السعادۃ، وبلغوا الشرف والسیادۃ،
مقدم دارد۔ وبرانواع سختی ہا برائے رضاء رب العالمین صبر کند۔ پس آنانکہ این سعادت رایا فتند وبزرگی ومہتری
فہم قومانِ عند الربّ المنّان۔ منہم قوم یجاہدون فی اللّٰہ بأموالہم وأنفسہم،
رارسیدند۔پس ایشان نزد خدائے منان دو ۲ قوم اند یکے ازیشا ن آن قوم است کہ در راہ خدا تعالیٰ بامال وجان
ویؤتون فی سبیل اللّٰہ کلَّ أَحَبِّہم وأنفَسِہم، ویشرون نفوسہم ابتغاء مرضاۃ اللّٰہ،
خود مجاہدہ میکنند وہرچہ ازمال عزیز تردوست میدارند آن ہمہ براہ خدا تعالیٰ می دہند وبرائے تحصیل
ویؤثرون علی أنفسہم ولو کان بہم خصاصۃ، ویبیتون لربّہم سجّدًا وقیامًا وباکین۔
رضا مندی ہائے الٰہی جان ہائے خود را میفرو شند۔ وبر نفوس خود دیگران را اختیار میکنند اگرچہ خود در تکلیف و تنگی