علی رأس ماءۃ أخریٰ من المئین الآتیۃ البعیدۃ۔ فلو کان عمر فتن النصاریٰ إلی
شورو شغب این فتنہ ہاتا صدی ہائے دیگر خواہد ماند۔ پس اگر ہمین راست ست کہ عمر فتنہ ہائے نصاریٰ تا
ہذہ الأزمنۃ الطویلۃ، فما بال الإسلام إلی تلک المدۃ یا معشر المتفرسین؟
زمانہ ہائے دور و درازست پس تااین مدت حال اسلام چہ خواہد شد۔
وموقظۃ للنائمین۔ وسمّاہا اللّٰہ أُمَّ الداخلین، بما ترُبُّہم کالأمّہات للبنین۔
مے کند۔ دانانکہ درخوابند ایشان رابیدار میگرداند۔ وخدا تعالیٰ نام او مادر داخل شوندگان داشتہ است کہ ہمچو مادر پرورش میکند
واعتقاد میداریم کہ دران روز ہر چشمے تیزبین خواہد بود واین تیزی بعد از زمانہ دراز پیدا خواہد شد۔ پس بعد
شقی سعیدًا بعد حقب من الدوران، ولا یلبثون إلا أحقابًا فی النیران، إلا
روزگارے دراز ہر بدبختے نیک بخت خواہد شد۔ و توقف شان درجہنم صرف مدتے دراز خواہد بود
ما شاء اللّٰہ من طول الزمان، فإنّا ما أُعطِینا علم تحدیدہ بتصریح البیان،
مگر تحدید آن زمانہ درحد علم ما نیست
فہو زمان أبدی نسبۃً إلی ضعف الإنسان، ومحدود نظرًا علی مِنن المنّان،
پس آن زمانہ بہ نسبت ضعف انسان ابدی ست۔ وچون نظر براحسان ہائے الٰہی کنیم
ولا یُترَکون کالأعمٰی إلی الأبد علی وجہ الحقیقۃ، ویکون مآل أمرہم
پس آن زمانہ محدود است وزمانہ نابینائی را از روئے حقیقت ابدیت و دوام نیست وانجام کار ایشان
رُحْمَ اللّٰہ والرشد ومعرفۃ الحضرۃ الأحدیۃ، بعد ما کانوا قومًا عمین۔ ونعتقد
رحمت الٰہی ورشد و معرفت حضرت احدیت خواہد بود بعد زانکہ قومے نابینا بودند و ما اعتقاد
أن خلود العذاب لیس کخلود ذات اللّٰہ رب الأرباب، بل لکل عذابٍ انتہاءٌ ،
میداریم کہ دوام عذاب دوزخیان ہمچو دوام ذات باری نیست۔ بلکہ ہر عذاب را انجامے ست