المسیح فی نبأ خیر البریّۃ، بل لفظ ’’النزول‘‘ إلی ہٰذہ الأُمّۃ۔ وشتّان ما بین نیامدہ است بلکہ لفظ نزول مسیح آمدہ است و در لفظ رجوع و الرجوع وبین النزول عند أہل المعرفۃ۔ فاتقوا اللّٰہ یا معشر المؤمنین، لفظ نزول فرقے ست بسیار کہ اہل معرفت میدانند پس اے گروہ مومنان از خدا بترسید۔ واقبلوا الحق یا حزب الصّالحین۔ و اے صالحان حق را قبول کنید۔ واعلموا أن قُرْب اللّٰہ لیس إرثًا مقبوضًا لأحدٍ، بل تداولُ ہذہ الأیام من وبدانید کہ قرب خدا ورثہ کسے نیست بلکہ این ایام از خدا تعالیٰ دست بدست ثم من المعلوم أن الأمر لو کان کذٰلک من ربّ الکائنات، لوجب أن یکون قلّۃ باز این امر معلوم ست کہ اگر تناسخ درست ست پس می باید کہ قلت مردم و کثرت الناس وکثرتہم تابعا لتغیُّر عدد الحیوانات، وہٰذا باطل بالبداہۃ، وکذب بَحْتٌ اوشان تابع قلت وکثرت حیوانات باشد۔ یعنی چون حیوانات بسیار شوند ایشان کم شوند۔ وچون حیوانات عند نظر التجربۃ، لأنّا نشاہد غیر مرۃ فی أیام البُسْرات، کثیرا من الأَذِبّۃ والحشرات شوند ایشان بسیار شوند۔ واین امر ببداہت باطل ودروغ محض ست۔ چرا کہ مادر ایام برشکال بارہا مشاہدہ والہوامّ والدیدان والضفادع وأنواع الحیوانات، ونعلم أنہا أضعاف مضاعفۃ من میکنیم کہ بسیارے از جانوران خورد وگزندہ وکرمہاو غوک ہا ودیگر اقسام حیوانات می برآیند۔ ومیدانیم کہ آنہا عدد نوع الإنسان، بل لا یوجد الناس عُشْرَ عَشیرہا عند الحُسبان۔ فلو کانت ہذہ از عدد نوع انسان چند درچند زیادہ است۔ بلکہ انسان بقدر عشر عشیر آنہا ہم نیست۔ پس اگر این جانداران الحیوانات أرواح الآدمیین، فلزم أن لا یبقی فی الخریف نفس واحدۃ منہم فی ارواح آدمیان بودندے پس لازمی می آید کہ در ایام برشکال ہیچ فردے از نوع انسان درزمین موجود