الزائرین، وتتعہدہا صباح ومساء زُمَرُ المعتقدین۔ وما قام دلیل علی کَوْرِ ہٰذا الإنسان، وحَوْرِ الرّجال الذین سمعتَ ذکرہم فی سابق البیان، ولا یُدرَی کیف وقع قوم فی ید النخّاسین، وآخرین دخلوا فی المنعَمین۔ فہذہ أسرار لا تبلغ الأنظار منتہاہا، ولا تدری الأفکار مغناہا، فإذا مے گردد۔ وہر صبح و شام معتقدان برمزار شریف او بتعہد مے روند۔ وہیچ دلیلے بر اقبال این شخص قائم نشدہ است کہ چرا این چنین نعمت وعزت حاصل کردہ ونہ دلیلے بر ادبار آن کسانے تاحال بدست آمدہ کہ ذکر مصیبت شان پیش زین شنیدی وہیچ معلوم نمی گردد کہ چرا قومے در دست بردہ فروشان افتادند۔ وچرا قومے دیگر درمنعمان داخل کردہ شدند پس این رازہا ہستند کہ دیدہ ہاتا انتہائے آن نتوانند رسید۔ وہیچ فکرے مرکز اقامت آنہارا نمے داند۔ کمثل اللّٰہ وکذٰلک أجزاء المرکبات، وہذا ہو الأمر الذی لزِمہم من إنکار صانِع است۔ وہم چنین مادہ اجسام واجب الوجود است۔ واین ہمان امراست کہ بوجہ انکار صانع موجودات المصنوعات۔ فإنہم لما أنکروا بوجود البارء الصَنّاع، اضطرّوا إلی أن یُقرّوا بقِدم اوشان را لازم آمد۔ چرا ک اوشان ہرگاہ کہ از وجود صانع عالم انکار کردند۔ برائے تراشیدن این عقیدہ الأشیاء ، فجعلوا کل شیء واجب الوجود، مضطرین۔ وظنوا أن صانِع العالم مضطر شدند کہ عالم قدیم ست۔ پس در حالت اضطرار ہر چیزے را واجب الوجود قرار دادند وگمان کردن کہ صانع عالم أحدٌ منہم فی الوجوب والقِدم کالمتشارکِین۔ فہذا دلیل آخر علی إبطال أوہامہم، ہمچو شریکان یکے ازیشان ست۔ پس این دلیل دیگر بر ابطال عقیدہ ایشان ست وردِّ کلامہم عند المحققین۔ فإن اللّٰہ الذی ہو قیّوم الأشیاء ، وبہ بقاء الأرض چرا کہ اللہ آن ذاتے کہ قیوم اشیاء ست و بقائے زمین و آسمان