ویأکل ویشرب حتّٰی یکون بطنہ کالقُبّۃ، ویشرب الحَلَبَ مِلْأَ العُلْبۃ، و
لا یأخذہ توخُّمٌ ولا یکون من المبطونین۔ یرکب علی کل مطیّۃٍ وَطِیّۃٍ، ویکون
لہ تنعُّمہ کعطیّۃ، ویشغَفہ الأملاک والغلمان، ولا یدری ما الإیمان۔ لا یغادر
صغیرۃ ولا کبیرۃ، ولا یُثنی علیہ خُلقًا وسیرۃ، ومع ذٰلک یکون مرجَعَ الخواصّ
والعوامّ، ویصافونہ بالحبّ التامّ، حتی یکون قبرہ بعد موتہ معتمَرَ
تابو قتیکہ از خواب خود بیدار شود۔ ومی نوشد ومی خورد تاآنکہ شکم اوہمچو گنبدے میشود۔ وشیر چندان می نوشد کہ ظرف
کلان شیر را خالی میکند۔ مگر طعام او در معدہ فاسد نمی شود۔ ونہ او را درد شکم می گیرد۔ برچنان اسپے سوار میشود کہ
نمی جنباند او را۔ وتنعم او او را مثل عطیہ می باشد۔ ومحبت ملک ہا وغلامان در دل اومی نشیند۔ و نمی داند کہ ایمان
چہ باشد۔ نمی گزارد صغیرہ را و نہ کبیرہ را۔ و کسے تعریف خلق و سیرت او نمی کند۔ وباوجود این ہمہ خرابی ہا او مرجع
خواص و عوام می باشد۔ وبکمال محبت اورا دوست میگیرند۔ تاآنکہ قبر اوبعد از مردن او زیارت گاہ زائران
والسماوات والعناصر التی علیہا مدار الحیاۃ، والإنکار جہل وسفاہۃ، ومن
افتادہ است۔ وہمچنان درمرتبہ وجود بعد ازعناصر است۔ چراکہ این ہمہ چیزہا مدارحیات انسان اند۔ و ازین
قبیل المکابرات، فالرحیم الذی خلق لنا قبل وجودنا کثیرا من النعماء ، کیف یُظَن
واقعہ انکار کردن از قبیل جہالت وکم عقلی و مکابرہ است۔ پس آن مہربان کہ قبل از پیدائش ماچندین
أنہ بدّل قانونہ بعد تلک الآلاء ، وفوّضنا إلی أعمالنا کبخیل وضنین؟ ثم
نعمتہا پیدا کرد۔ چسان گمان کردہ آید کہ اوبعد عطائے این نعتمہا قانون خودرا تبدیل کردوہمچو بخیلے مارا باعمال
الذین انغمسوا فی ہذہ التوہّمات، وظنّوا أن ہٰذا العالم یدور علی مِحْوَر التناسخات
ماگذاشت۔ باز آنانکہ درین توہمات غرق شدہ اند۔ وگمان کردہ اند کہ این جہان برمحور تناسخہا گردش میکند
یقولون إنہ لیس أحدٌ خالقَ أصلِ المخلوقات، بل کل روح قدیم وواجب
این مردم میگویند کہ اصل مخلوقات راکسے پیدا نکردہ است۔ بلکہ ہر روح بمثل خدا تعالیٰ واجب الوجود