جُحالُہ، ویبارَک لہ زُلالہ، لا یری یوم الحرمان فی النعماء ، ولا ینحو بَخْتُہ نحو
الانکفاء ، مع أنہ ینفد عمرہ فی الفحشاء ۔ لا تسقط علیہ صاعقۃ، ولا تلدَغہ
حیّۃٌ، ولا یُمحیٰ اسمہ من الأرضین، بل یکثر أولادہ، ویجمع حولہ أحفادہ۔
یملک الصدرَ فی کل ناد محشود، ومحفل مشہود، ویُحسَب مِن بدور
المحافل، ورؤوس الأسافل، ویقوم خَدَمُہ عند رأسہ، حتی یہبّ من نعاسہ،
نمی گریزند و نہ اقبال آن روزہا۔ و زبنورہائے او دفع کردہ میشوند۔ و درآب شیرین او برکت داشتہ می آید۔ در
نعمتہائے خود روز محرومی نمی بیند ونہ طالع او سوئے برگشتگی قصہ میکندباوجودیکہ اوعمر خود در بدکاریہا میگزراند۔ نہ بر وے صاعقہ
می افتد۔ و نہ او را مارے میگزد۔ و نام او از زمین محو کردہ نمی شود بلکہ اولاد او اولاد اولاد او بسیار مے شود۔ در
ہر مجلسے کہ مجمعے دارد صدر نشین مے گردد۔ و در ہر مجلسے کہ درو اکابر حاضر می آیند امیر ایشان او
می باشد۔ و اورا ماہ تمام محافل وراس ورئیس تمام مردمان می دانند۔ وخدمتگاران برسراو ایستادہ مے باشند
الإلہیۃ، ویجعل اللّٰہَ الکامل القادر الخالق کالضعفاء المعطَّلین۔ وأنت تعلم أنہ
واین عقیدہ خدائے کامل راہمچو کمزوران وبیکاران میگرداند و تومیدانی کہ خدا تعالیٰ
خلق کثیرا من الآلاء والنعماء للإنسان،وما کان وجودُ الإنسان ولا وجودُ أعمالہ
بسیارے از نعمتہا برائے انسان پیدا کردہ است ودر وقت پیدا کردن آن نعتمہا از انسان واعمال اونام
فی تلک الأوان، کما أنہ خلق الأرض والسماء ، والشمس والقمر وکل ما شاء ، فی الأفلاک
ونشانے نبود۔ چنانچہ او تعالیٰ زمین و آسمان و شمس وقمر وہرچہ خواست در آسمان و زمین پیدا
والأرضین، لینتفع بہا الناس بإذن رب العالمین۔ ولا شک أن وجود الإنسان ووجود
کرد۔ تاکہ تمام مردم از آنہا فائدہ بردارند و ہیچ شک نیست کہ وجود انسان و وجود اعمال
أعمالہ بعد وجود ہذہ المخلوقات، کما تریٰ أن وجودنا مسبوقۃ لوجود الأرض
اوپس ازوجود این مخلوقات ست۔ چنانچہ می بینی کہ وجود ما برائے وجود زمین و آسمان مسبوق