إلی ناجُودٍ وباطءۃٍ، مملوّۃٍ من صہباء محمرّۃ، فی حَلَقۃ ملتحمۃ، ونظّارۃ مزدحمۃ۔ یتخذ دنیاہ صنمًا ففیہ یرغب، وبہا یکلَف وعلیہا یکلَب، وفیہا یتنافس فی کل حین، ولا یتزوّد من العقبیٰ والدّین۔ یذہب عمرہ فی اکتناز الذہب، وتطلَّعَ الشحُّ علی قلبہ کذات اللَّہب، ومِن کلِّ طرف یعطِف علیہ القلوبُ، ویُسنَّی لہ المطلوب، ولا تعطَّلُ قدورہ ولا جِعالہا، ولا ینصاع أیامہ ولا إقبالہا، ویُذَبُّ پیالہ ہائے شراب می خمد۔ ومیخواہد کہ پیالہ ہائے از شرابے سرخ اورا دادہ باشند۔ وشراب را در رفیقان یک جہت ودرانبوہ مرد مان می نوشد۔ دنیائے خو درابتے میگیرد۔ پس دران رغبت میکند وبد وحریص می باشد وبرو آرز و مند میماند وہر وقت برو فخر میکند۔ وہیچ توشہ از عقبیٰ ودین نمی گیرد۔ ہمہ عمر او در فراہم آور دن زرمیرود۔ وآرزومندے دنیا بردل او ہمچو آتش افروختہ مشتعل میباشد۔ و از ہر طرف دلہا بر و مہربانی میکنند۔ ومطلب اوبرائے او آسان کردہ میشود ودیگہائے او معطل کردہ نمی شوند ونہ دستمالہائے آن دیگہا بیکار میماند و روز ہائے او ازوے وحیرۃ ، وعدمِ الوصول إلی حقیقۃ أصلیۃ، ولغوبِ الفکر وقلّۃ درایۃ، وما وسرگردانی۔ ومحرومی ازحقیقت اصلیہ۔ ونیز بباعث فرو ماندن فکر و کمی درایت بدین اوہام استطاعوا أن یقیموا دلیلا علیہا، بل أنت ستعلم أن الدلائل قامت علٰی ما خالفہا کما لا یخفی پنجہ زدند۔ وطاقت ند اشتند کہ بران دلیلے قائم کنند۔ بلکہ تو عنقریب خواہی دانست کہ دلائل برمخالف وہم شان علی المستبصرین۔ وکان علیہم أن یُثبِتوا أنّ الروح الذی انتقل من الدنیا بالیقین قائم شدہ اند۔ واین بارثبوت برگردن شان بود کہ ثابت کنند کہ روحیکہ ازین جہان رفتہ بود۔ کدام رجع إلیہا ثانیًا، ورآہ حزبٌ من الشاہدین، فما أتوا بالشہداء کالصادقین گواہان ہستند کہ روبروئے شان باز آمد۔ پس ہیچ گواہے پیش نکردند۔ وکفاک من وجوہ بطلان ہذہ العقیدۃ الفاسدۃ، أنہا یخالف نظام الرحمانیۃ وترا بربطلان این عقیدہ این دلیل کافی ست کہ این عقیدہ ہا بنظام الہیہ مخالف افتادہ اند۔