ووجہٍٍ کرمادٍ، ومرضٍ جلادٍ کالخائبین۔ لا یری یومًا مُسلِیًا عن الأشجان، ولا قومًا مواسین کالأعوان، ولا یأتیہ الحِمام، لینقطع الآلام، فیلعَن بَخْتَہ کالملعونین، وکذالک یعیش بشِنْشِنۃِ الشحّاذین والسائلین إلحافًا والمعترّین۔ یأکلہ الإفلاس، ویدوسہ الانتکاس، حتی یذہب عقلہ ویختلّ الحواسّ، و یرید أن ینبُط فیغیض، ویسعی أن یصعد فیتصدی لہ الحضیض، و لا یزال یسمع لعن القوم، ویوخزونہ بأسنّۃ اللوم، وربما یضربونہ علٰی ہفوتہ، مغاضبین علی ما یخرج من فوہتہ، ویُضِبّون علیہ بأدنی العثار، وکادوا أن یقتلوہ بالسّیف البتّار، ولا یعُدُّون عن اللَذْع والقَذَع، ولا یذیقونہ رائحۃ کرم الطبع، بل ربما یضربونہ بالنّعال، أو العصیّ والحبال، حتّی یجد ما یجد الحائر الوحید، ویری کل ما کان عنہ یحید، ویقول یا لیتنی ہمچو خاکستر۔ و مرض مہلک واپس مے آید۔ آن روزے را نمے بیند کہ ازغمہا دور کنندہ باشد وآن قومے را نمی بیند کہ معاون وغمخوار باشند۔ و اورا مرگ نیز نیاید تاہمہ دردہا منقطع شوند۔ پس ہمچو زیان کاران برطالع خود *** میفرستد۔ وہم چنین بسیرت گدایان مے زید۔ وہمچوآن سائلان و محتاجان کہ درپے شدہ چیزے میگیرند عمر بسر میکند۔ تہیدستی اورا میکشد۔ و نگو نساری اورا بپامیکوبد۔ تا بحدے کہ عقل او خلل مے پذیر دو حواس او مختل می گردند۔ و ارادہ میکند کہ ازجائے آب برون آید۔ پس آن آب فرو میرود۔ وکوشش میکند کہ با لا تر رود پس نشیب پیش می آید۔ وہمیشہ *** قوم میشنود۔ و نیزہ ہائے ملامت در اومی سپوزند۔ وبسا اوقات برلغزشے اورا میز نند بو جہ سخنے کہ از دہن اوبیرون آمدہ باشد و بادنی لغزش بسیار ملامت مے کشد۔ و نزدیک گردد کہ باتیغ بران او را قتل کنند۔ واز سوختن دل و دشنام دادن باز نمی مانند۔ وبوئے بخشش طبع نمی چشانند بلکہ بسا اوقات او را بکفش میزنند۔ یا بچوب ہا و رسن ہا او ر ا می کو بند تاآنکہ آن می یا بد کہ حیرت زدہ تنہا مے یا بد۔ وآن ہمہ بلا ہامے بیند کہ ازانہا کنارہ می کرد۔ ومی گوید کہ کاش