مِتُّ قبل ہٰذا وما مسّنی الخزی المبید۔ فیضطر إلٰی أن یختار البَین المطوِّح، والسّیر المبرِّح کالمصابین۔ فیمشی راجلا، ویرکض عاجلا یغتمد اللَّیلَ، ویلِج السَیل، وربما یتراء ی لہ شَبَحُ مرادٍ، أو یدعوہ أحد بإظہار ودادٍ، فیفرح ویُعدی إلیہ نِضْوَ عَتادٍ، بِنآدٍ واستیساد، ویُنضِی عِرْباضَہ بوَقْدٍ۱؂ وذَمیلٍ، وإجازۃِ مِیلٍ بعد میل، فبالآخر یلقی الخسران و الحرمان، ویظہر أن الداعی قد مان، ویتحقق أن سفرہ ابتلاء ومحلّ الاستہزاء ، والأمل باطل وخیالٌ کتخیّلاتِ ’’نزول الماء‘‘، والمآلُ خسران مع شماتۃ الأعداء ۔ وبالآخر تُشیّبہ النوائب، ویحضُرہ الأجل الغائب، فیموت وہو ہِمٌّ، وعلیہ ہدمٌ، فلا یبکی باکٍ عند رفع جنازتہ، ولا تذرف عین علی فُرقتہ، ویرتدّ أبناؤہ بعد موتہ من الدین، ویتنصّرون من قبل ازین مردمے ومرا رسوائی ہلاک کنندہ مس نمی کرد۔ وبیقرار میشود برائے اینکہ پسند کند جدائی دور اندازندہ را و سیر اندوہگن کنندہ راہمچو مصیبت زدگان۔ پس میرود حالانکہ پیادہ است۔ وبجلدی پامی جنباند۔ درمی آید شب را وداخل میشود سیل را۔ وبسا اوقات ظاہر میشود او را قالب مراد یا اورا کسے باظہار محبت سوئے خود میخواند پس خوش میشود ومی دواند سوئے اوشتر لاغر آمادگی را و می دود برنج کشیدن ودلیری نمودن بزودی و نرم روی و بقطع میل بعد از میل وبانجام کار زیان کاری و محرومی را می بیند۔ وظاہر میشود کہ آنکہ اورا خواندہ بود دروغ گفتہ است۔ وثابت میشود کہ سفر او اورا ابتلائے پیش آمد۔ وامیدے کہ داشت باطل است وخیال کامیابی ہمچو خیالات نزول الماء ست۔ وانجام بزیان مال معہ بدگوئی و استہزاء دشمنان ست۔ وبالآخر حوادث او را پیر می کنند۔ وموت حاضر میشود۔ پس درحالتے میرد کہ او پیریست وبروجامہ کہنہ است۔ پس ہیچ گرنیدہ بروقت برداشتن جنازہ اونمی گرید تذرف عین علی فُرقتہ، ویرتدّ أبناؤہ بعد موتہ من الدین، ویتنصّرون و ہیچ چشمے برو اشک نمی بارد۔ و پسران او بعد موت او مرتد میشوند و نصرانی میشوند