مماؔ سواھا یستوحشون۔ وکانوا یشفقون علی مھمات دنیاھم و علی الدین لا یشفقون۔ و تلطخوا بقاذورات النشأۃ الاولی و غفلوا عن النشأۃ الثانیۃ فما طلبوھا و ما کانوا یطلبون۔ فاقتضت حکمۃ اللّٰہ تعالی لینبّھھم و اراد ان ینزع الملک منہم و یؤتی قومًا من عبدۃ الاوثان کانوا یسمون انفسھم ’’خالصۃ‘‘ و کانوا أمیّین لا یعلمون شیءًا و لا یعقلون۔ فأھاج اللّٰہ تقریبات عجیبۃ لنصرتھم و اقبالھم و ازعاج شجرۃ المسلمین و حطمھم لیعلموا انھم فسقوا أمام ربھم و انھم ظالمون۔ فقام ’’الخالصۃ‘‘ بجمیع الجھد ترجمہ:داخل فرماید۔ واگر چنانچہ کسے از مسلمانان مبادرت باین امور کرد جزائے آن قتل شنیع و اقلًا تقطیع دست و پا بود واگر برکسے رحم آوردند در چاہ زندانش محبوس کردند و بگزاشتند کہ تشنہ و گرسنہ ہمان جا روز زندگی را بشب آرد۔ خلاصہ مسلمانان در این ایام ہدف آلام گوناگون و مظلوم و ملہوف بودند۔ و ہمہ گوشہا از استماع نالہ و گریہ آنہا پنبہ آگندہ و کرشدہ بود۔ خانہ و مسکن را بنا می انداختند ولے نمی شد در آن سکنی بگیرند۔ از تجارہ و اکتساب زر بدست می آوردند۔ اما بر ازان نمی خوردند۔ کمتر روزے میگزشت کہ وقتے قتل گاہے غارت و زمانے اسیری و قید نصیب حال آنہا نمی شد۔ زراعت می کردند ولے نمی شد خرمن اندوزند۔ شہرہا ویران و راہ ہا پر خوف و زراعت معدوم و اموال مفقود و مسجد ہا وحشت افزا و علوم ناپدید گشت۔ مسلمانان در چشم آنہا بیش از ملخ و مور وقعت و