ہذہ الصناعۃ، واشتقت إلیہا شوق الخبز عند المجاعۃ، فرأیتہا فرسَ صناعت خواندہ ام۔واشتیاق آں کردہ ام ہمچوشوق نان* دروقت گرسنگی۔ پس دیدم آں صناعت البَرازِ، لا طِرْفَ الوِہاد، وعند عُضال زرعہا أقلَّ من الحصاد. ثم اسپ زمین کشادہ ہموارنہ آں اسپ عمدہ کہ مغاکہاو نشیبہاراطے تواندکردودروقتِ بیماری سخت درودن آں از رُزقتُ رزقا حسنا من وحی اللہ اللطیف الشریف، فوجدتُ الطبّ کاشتن کمتراست بازوحی لطیف و شریف روزئ من شد۔ پس طب رابمقابلہ او بجنبہ کالکنیف. وإذا جاء نی الوحی بکمالہ، وکشَف الدجی بجمالہ، قلت: ہمچوپاخانہ یافتم۔ چوں آمدوحی نزدمن بکمال خود۔ ودورکرد تاریکی را بجمال خود یا ؔ وحی ربی أہلا وسہلا، رحُب وادیک، وعزَّ نادیک. أنت الذی یہَب اے وحی ربِّ مَن براہل فرودآمدی وراہ نرم آمدی وادی تووسیع است وانجمن توبزرگ ست توآں ہستی کہ للعُمی العیون، وللصمّ الکلام الموزون، ویحیی الأموات، ویری الآیات. نابینایاں راچشمہامی بخشد۔وگوش کرراکلام موزون می دہد۔و مردگان رازندہ می گرداند۔ونشانہامے نماید مالک وللطبابۃ، وإن ہی إلا کالذبابۃ. أنت الذی یصبی القلوب، ویزیل چہ نسبت بتوطبابت را۔وآں مگسی است ازیں زیادہ نیست۔توآں ہستی کہ دلہارامی برد وبیقراری ہا الکروب، وینزل السکینۃ، ویشابہ السفینۃ۔طوبی لأوراق ہی مرآتک، وواہًا دورمیکند وآرام فرودآرد وکشتی رامشابہ است۔چہ پاک آن ورقہاہستند کہ درانہادرج میشوی لأقلام ہی أدواتک. وصحفُک نشَرتْ لنا أوراقہا عند کل ضرورۃ بألطف وچہ خوب آن قلم ہاہستندکہ آںآلہ نوشتنِ تست وصحیفہ ہائے تواوراق خود بحسنِ صورت وقت ہرضرورت برماکشود۔ صورۃ، کأنہا ثمرات أو عذاری متبرجات۔فالحاصل أنی وجدتُ کل ما وجدتُ گویاآں میوہ ہاہستند۔یازنانِ باکرہ آراستہ۔پس حاصل اینست کہ من ہرچہ یافتم ازوحی رحمن یافتم۔ من وحی الرحمٰن.. ونسَأْتُ نِضْوی المجہودَ بسَوطِہ إلی أہل العدوان. وإن دراندمِ شترِلاغرِخودراکہ ماندہ شدہ بود۔بتازیانہ او سوئے دشمناں و بہ تحقیق