إن ؔ رأیتمونا من الأخسرین، وإنا سنزجّی الأیام إن شاء اللہ آمنین.
اگرمارابہ نسبت دیگراں زیادہ ترزیاں کاریافتید۔ومابفضلہ تعالیٰ ایں روزہارابامن بسر خواہیم کرد
فما سمع کلامَنا أحد من الأعداء ، وضحکوا علینا وسخروا منّا وأوذینا کل
پس ہیچ دشمنے کلام ما نشنید وبرماخندیدند واستہزاکردندوبہرگونہ ایذادادہ شدیم۔
الإیذاء . وما زلنا غَرَضَ سہامٍ، ودَرِیّۃَ رماحِ کلامٍ، حتی أتی الوقت الموعود،
وما ہمیشہ بودیم نشانہ تیرہا و نشانہ نیزہ ہائے کلام۔تاآنکہ وقت موعودبیامد
وبدا القدر المعہود، وہو أن الطاعون لمّا تمکّنَ من حصارہ، وأحدق
وتقدیرمعہودآشکاراگردیدوآں ایں ست کہ ہرگاہ طاعون قلعہ خودرامضبوط ساخت۔ وہمہ دیوارہائے
بجمیع أسوارہ، أوجست الحکومۃُ فی نفسہا خیفۃ، وطلبتْ للتطعیم زمرۃً
خودبتکمیل رسانید حکومت برطانیہ دردل خودبہ ترسید۔وبرائے خال زدن گروہے حاذق
حاذقۃ فقلت فی نفسی إنہا فعلتْ کل ما فعلتْ بمصلحۃ ولکنہا حربٌ بمشیۃٍ
ازاطباء بطلبیدپس دردل خود گفتم کہ این حکومت ہرچہ کردہ است نیک ارادہ کردہ ست مگرآن جنگے ست بمشیت
مقدَّرۃ، فإن القیام فی جنب قدر اللہ قعود، والتیقظ رقود، والسّعی
خداتعالیٰ چراکہ بمقابلہ خدااستادن درحقیقت نشستن است۔وبیداری درحقیقت خواب است۔ودویدن درحقیقت
سکون، والعقل جنون، والرأی خرافۃ، والإصلاح مفسدۃ. وکان القوم
آرمیدن است۔وعقل درحقیقت جنون است۔ورائے زدن بے عقلی است۔ واصلاح درحقیقت تباہی انداختن است وقوم مارا
یجہّلوننا ویخطّؤن، ویکذّبون بنبأنا ولا یصدّقون. فکنا ننتظر
بنادانی منسوب می کرد۔ و تکذیب ما می کردند۔ و ما انتظار می کردیم
ما یفعل اللہ بنا وبہم، وکان الناس یتحدثون علی رغم ما قلنا لہم.
کہ خدا باما و ایشاں چہ می کند و مردم برخلاف ماباہم گفتگو می کردند
فلما أُکثِرَ الکلامُ، وقیل: أین الإلہام، إذا فراستی ما أخطأتْ، وکیاستی
پس چوں گفتگو بسیارشد وگفتندکہ الہام کجارفت پس ناگاہ فراست من خطانہ کرد وزیرکی من