آخر مِنْ کتُبٍ أُولٰی. أتکفیکَ ہذہ الشواہد أو نأتیک بأمثالٍ أُخرٰی؟
ازکتاب ہائے نخستین برار آیاکفایت اندترااین گواہان یادیگر امثال ہابیاریم
فَإِنْؔ فکّرتَ فیما تلوتُ علیک من الأمثال ذکرا، فستعلم أنّک قد بلَغت منّی
پس اگر فکر کنی درانچہ برتوخواندم ازامثال برائے یاددہانیدن۔پس عنقریب بدانی کہ ازماعذرکامل
عُذْرا، ہٰذا.. وسأکشفُ علَیْکَ أمرًا لم تستطِعْ علیہ صبرا.
شنیدی۔این است بطورمختصروعنقریب مفصل بیان آن امرمی کنم کہ برو صبر نہ کردی۔
اَلْبَیَان الشّافِیْ فِیْ ہٰذَا الْبَابِ وَتَفْصِیْل مَا ألجأنی
بیان شافی درین باب وتفصیل آن امرکہ چرا برائے
إلٰی ترک التَّطْعِیْم وَالتّوکّلِ عَلٰی ربِّ الأَرْبَابِ
ترک خال زدن مضطرگردیدم وبیان توکل برخدائے خداوندان۔
اِعلمْ أنّ موضوع أمرنا ہذا ہُو الدَّعْوی الّذی عرَضتُ علی الناسِ، وقُلْتُ إنّی
بدان کہ موضوع این امر ما آن دعویٰ است کہ برمردم پیش کردم وگفتم کہ من
أنا المسیح الموعود والإمام المنتظر المعہود، حکّمنی اللہ لرَفع اختلاف الأُمّۃ،
مسیح موعود ہستم وامام منتظرمعہودہستم۔خدامر ا حَکَم مقررکردہ است برائے رفع اختلاف امت
وعَلَّمنی من لدنہ لأدعو الناس علی البصیرۃ. فما کان جوابہم إلا السبّ و
وازجناب خودمراتعلیم داد تامردم رابوجہ بصیرت بخوانم۔پس جواب اوشان بجزاین ہیچ نبودکہ دشنام ہا
الشَّتْم والفحشاءُ، والتکفیر والتکذیب والإیذاء . وقد سَبُّونی بکل سبٍّ
دادند وفحش ہاگفتند۔وکافر گفتن ودروغگوقراردادن وستم کردن۔ومراازہرگونہ بسبّ وشتم یادکردند
فما رددتُ علیہم جوابہم، وما عبَأتُ بمقالہم وخطابِہم، ولم یزل
پس جواب آن دشنامہاندادم۔ وپروائے آن گفتگووخطاب ایشان نداشتم ودشنام دادن