وانظُرْ إلی آثار سنن اللّٰہ فی أفعالِہ، أتفہَمُ معضلا تِہا أو تحیط حِکَمَ کمالِہ؟
فما لک لا تہتدی مِن طَرْزِ أفعالہ إلی طرز أقوالہ، وتختار سبل الغاوین؟
أما تریٰ أن عبدًا قد یُبتلی بالنائبات، ولا یُدری مِن ظاہرِ سَمْتِہ أنہ من
الفاسقین والفاسقات، فالآفات تنزّل علیہ کالعوائر، أو کالسہم
العائر، ویتیہُ کالمستہام الحائر، وکان فی وقتٍ یملِک المال النفیسَ، والآن
یُعَدُّ مِن عُصبۃ مَفالیسَ، حتی یبدو بادِیَ اللُبانۃ، بالِیَ الکِسوۃ، وکان
یقول: أنا أکثر مالًا وولدا، وأُعطیتُ التنعم والمَلَدَ، وکان یقول: إنّی من
الصالحین، وجحیشٌ وشَیحانُ وفاتِکٌ وأمین، وکان یدّعی أن لہ دخل
عظیم فی الحدیث والقرآن، وأنہ جمع فی نفسہ أنواع العرفان، فأتی أمرُ اللّٰہ
وقضاؤہ، ونزل علیہ بلاؤہ، فذہب بسمعہ وأبصارہ، وختم علی قلبہ
وجعلہ أوّل الجاہلین۔
استعمال کردند۔ وآن نشانہائے سنت خدا کہ درکارہائے اُو مشہود اند ملاحظہ کن۔ آیا پیچیدگی ہائے آنرامے فہمی یابر
حکمتہائے آنہا احاطہ توانی کرد۔ پس چہ پیش آمد ترا کہ از طرز افعال خدا طرز اقوال خدا رایقین نمی کنی وراہ گمراہان
اختیار مے کنی۔ آیا نمی بینی کہ گاہے بندہ درحوادث مبتلا مے شود۔ وازظاہر روش او معلوم نمی شود
کہ اواز بدکاران ست۔ پس آفتہا ہمچو ملخ برو نازل می شوند۔ یا مانند تیرے کہ اندازندہ آن
معلوم نیست و در و قتے مالے نفیس را مالک بود۔ و اکنون از
گروہ مفلسان شمارمے شود۔ تاآنکہ ببداہت آشکارا مے شود کہ حاجتمندیست کہنہ جامہ۔ وپیش
زین میگفت کہ من بکثرت مال و اولاد میدارم۔ ومرا نعتمہا و اقبال تابان دادہ اند۔ ومیگفت کہ من از
مردمان نیکو ہستم۔ مستقل ارادہ بیدار طبع و امینم۔ و دعویٰ میکرد کہ مرا در حدیث و قرآن کریم
دخلے عظیمست۔ و انواع معرفت در نفسخود جمع میدارم۔ پس قضا و قدر
خدا و بلاء او نازل شد۔ و گوش و چشمان او را ربود و بردل او مہر نہاد
و او را صدر نشین جاہلان کرد۔