مَنْ جاء کم من دونی لإصلاح ہذہ الآفات، أو تظنّون أنہ نَسِیَ ہذہ الأمۃ
عند تلک الصدمات؟ ما لکم لا تتفکرون، وتنظرون ثم لا تنظرون؟ أو
غلبت علیکم ہموم أخری فلا تتوجّہون؟ کلا۔۔ إنّ اللّٰہ لا یُخلف
وعدہ، ولا یُخزی عبدہ، فتفکروا إن کنتم متفکّرین۔
أیہا الکرام۔۔ إن الفتن اشتدّت، والأرض فسدت، والمفاسد کثرت،
وعلا فی الأرض حزب المتنصّرین۔ وقیل لہم مرارًا، لا تجعلوا مَیتًا إلٰہًا
غفّارًا، واتّقوا اللّٰہ مُحاسبًا قہّارًا، فما خافوا اللّٰہ وأصرّوا علی کفرہم
متشدّدین۔ ہنالک اقتضتْ أحدیّتُہ، وقضت غیرتہ، أن یکسر
صلیبَہم، ویُبطل أکاذیبہم، ویوہن کید الخائنین۔
فکلّمنی ونادانی وقال: ’’إنی مرسلک إلی قوم مفسدین، وإنی جاعلک
للنّاس إماما, وإنی مستخلفک إکراما، کما جرت سُنّتی فی الأولین‘‘۔ وخاطبنی
بجزمن از طرف خدا تعالیٰ برائے اصلاح این آفات آمد یا گمان می کنید کہ خدا تعالیٰ دروقت ہمچو این صدمات
امت را فراموش کرد۔ چہ پیش آمد شمارا کہ فکر نمی کنید و بینید وباز نمی بینید۔ چہ برشما غمہائے دیگر
غالب شدند کہ توجہ نمی کنید این چنیں گمان می کنید کہ خدا خلاف وعدہ خود
بکند وبندہ خود را رسوا کند پس فکر کنید اگر فکر کنندگان ہستید۔
اے بزرگان فتنہہا سخت شدند و زمین فاسد شد و مفاسد بسیار شدند و بر زمین گروہ نصرانی
شدگان غلبہ یافت۔ وبارہا ایشان راگفتہ شد کہ مردہ را خدائے آمرزگار مسازید
و از خدائے قہار بترسید کہ محاسبہ در دست اوست پس نترسیدند وبرکفر خود تشدد ورزیدند۔
پس کارچون بدین حد رسید احدیت خدا وغیرت او تقاضا کرد کہ صلیب اوشان
را بشکند و دروغ ہائے او شان را باطل کند و مکر خیانت پیشگان را سُست گرداند۔
پس مرا ہمکلام خود کرد و ندا در داد کہ من بسوئے قومے مفسد ترا مے فرستم۔ وترا برائے مردم امام
می گردانم۔ وترابہ خلافت خود اعزاز می دہم ہمچنان کہ در پیشنیان سنت من بودہ است۔ ومرا مخاطب