الحمد للّٰہ الذی أذہب عنی الحزن وأعطانی ما لم یُعطَ أحدٌ من العالمین۔ وما قلتُ ہذا من عند نفسی بل قلتُ ما قال علی السماوات ربی، وما کان لی أن أتکبّر وأرفع نفسی، إن اللّٰہ لا یُحب المستکبرین، بل ہٰذا إلہام من حضرۃ العزّۃ، وأراد من العالمین ما ہو فی زماننا من الکائنات الموجودۃ فی الأرضین۔ ومن آلاۂ أنہ علّمنی القرآن، ورزقنی منہ معارف تُجاوز الحدّ والحسبان لأذکّر الغافلین المنہمکین فی ہموم الدنیا الدنیّۃ، وأُنذِر قومًا ما أُنذرَ آباؤہم فی الأیام السابقۃ، ولأقیم الحجّۃ علی المجرمین۔ ومن آلاۂ أنہ خاطبنی وقال: ’’أنت وجیہ فی حضرتی۔ اخترتُک لنفسی‘‘۔ وقال: ’’أنت منی بمنزلۃ لا یعلمہ الخلق‘‘۔ وقال: ’’أنت منی بمنزلۃ توحیدی وتفریدی‘‘۔ وقال: ’’یا أحمدی، أنت مرادی ومعی۔ یحمدک اللّٰہ مِن عرشہ‘‘۔ وقال: ’’أنت عیسی الذی لا یضاع وقتہ۔ کمثلک دُرٌّ لا یضاع۔ جَرِیُّ اللّٰہِ ازہر محسن نیکو تراست۔ ہمہ تعریفہا خدائے را کہ اند وہ من دور کرد ومرا چیزہا داد کہ از جہانیان احدے را مثل آن نداد۔ واین کلمہ از طرف خود نگفتم بلکہ ہمان گفتمکہ برآسما نہا خداوند من گفت۔ ومرا نمے سزد کہ تکبر کنم ونفس خود را بلند بردارم کہ خدا متکبران را دوست نمی دارد۔ بلکہ این الہام از حضرت عزت است و از عالمین مخلوقے را مراد داشت کہ درین زمانہ بر زمین موجودست۔ و از نعمت ہائے اویکے این است کہ اومرا قرآن بیاموخت وآن معارف قرآنیہ نصیبہ ء من کرد کہ آن را حد وشمار نیست تاکہ من غافلان رایاد دہانم انانکہ درہموم دنیائے دون مستغرق اند وتاکہ من آنانرا بترسانم کہ آباء ایشان را ہیچ کس پیش از من نترسانیدہ است وتاکہ من حجت را بر مجرمان قائم کنم۔ وازجملہ نعمتہائے اویکے این ست کہ او مرا مخاطب کرد و گفت کہ تو دربار گاہ من وجیہ ہستی ترا برائے خود پسندیدم و توازمن بمقامے ہستی کہ مخلوق رابعلم آن راہ نیست۔ وگفت توازمن بدان قربتے رسیدی کہ ہمچو توحید من و تفرید من گردیدی۔ وگفت اے احمد من تو مراد منی و بامنی۔ خدا از عرش خود ثنائے تو میگوید وگفت تو آن عیسیٰ ہستی کہ وقت او ضایع نہ خواہد شد و ہمچو تو لولوئے برباد شدنی نیست۔ فرستادۂ خدا