کأؔ س محبّتہ، فلا ترہَقہم ذلّۃ الزَّلّۃ، ولا نکال المَعصِیۃ، وہم من المحفوظین۔ وإنما نخاطبہم لجلالۃ شأنہم، وصفاء وجدانہم، وسَعۃ ظروفہم، وحلاوۃ قطوفہم، لعلّہم یُؤیَّدون من اللّٰہ ویُلہَمون، ولعلّہم یفقہون ما لا فَقِہَ الآخرون ویعلمون ما لم یعلمہ المحجوبون۔ ولعلہم یتدبّرون بالفراسۃ الإیمانیۃ، ویتفکرون بالتقاۃ الرّوحانیۃ، ویقومون للّٰہ شاہدین، لیکونوا حجّۃ اللّٰہ علی الظالمین المعتدین، ولینقطع معاذیر المعتذرین الأفّاکین، ولیَضْمَحلّ کل قولٍ یُقال من بعد موتی ولتستبین سبیل المجرمین۔ وإنّا ندعو اللّٰہ أن یؤیّدہم ویلہمہم ویحفظہم ویعصمہم ویعطیہم حظّ الصّالحین۔ ولما کان المقصد أن یتبیّن الحق الذی جئنا بہ لکلّ تقیّ وسعید من قریب وّبعید، أُلقیَ فی روعی أن أکتب ہٰذا المکتوب فی العربیۃ، وأترجمہ بالفارسیۃ، وأَرعَی النواظرَ فی النواضر الأصلیۃ، وأُوسّع التبلیغ بالألسن مقسوم ایشان کرد و جامہائے محبت خود نوشانیدہ پس نمے گیرد ایشانرا ذلت لغزش و نہ وبال معصیت و درحفاظت حق میباشند۔ وماکہ ایشا نرا مخاطب کردیم سبب آن بزرگی شان ایشان ست وصفائی وجدان ایشان ونیز ازینکہ ایشان تنگ ظرف نیستند وانگور ایمان ایشان حلاوتے دارد۔ تاباشد کہ ایشانرا خدا تائید کندو ایشان دربارہ ما از خدا الہام یابند و تاباشد کہ ایشان آن حقائق را بفہمند کہ دیگران نفہمیدہ اندوآن امور را بدانندکہ محجوبا ن ندانستہ اندو تابفراست ایمانی خود تدبر کنند۔ وتابا پرہیز گاری روحانی خود فکرے بکار برند وبرائے گواہی حق بخیر ند۔ تاکہ برجفا پیشگان وازحد گز شتگان حجتہ اللہ باشند۔ وتاکہ ہمہ عذر ہائے عذر کنندگان از دروغ گویان مردود و منقطع شوند و تاکہ ہر سخنے کہ پس از مردن من گفتہ شودآن ہمہ ہیچ و متلاشی گردد و راہ مجرمان ہوید ا گردد۔ وما دعامی کنیم کہ خدا خود او شانرا تائید کند و خود در دل ایشان القا کندو خود نگہبان شان باشد واز لغز شہادور دارد و آنچہ صلحاء را مید ہداو شانر ا دہد۔ وہرگاہ کہ مقصود این بود کہ بر ہر پرہیز گارے و نیک نہادے آن امر حق ہویدا گردد کہ ما آوردیم گوآن مرد ازسرزمین قریب باشد یا ازبعید لہٰذا در دلم انداختہ شد کہ این مکتوب را در زبان عربی بنویسم و ترجمہ آن در فارسی کنم و نظارگیان را درچراگاہ اصلی سیر کنانم و بزبان ہائے اسلامیان تبلیغ را وسیع کنم