عبادہِ الصَّالِحِین۔ فقاموا لِلّٰہ لإطاعتی، وترکوا إرادتہم لإرادتی، و
علم و معرفت بخشید۔ ودربندگان نیکوکار داخل کرد۔ پس براہ خدا در اطاعت من استادہ اند۔ وارادہ خودرا
خالفوا لی أزواجہم وأحبابہم، وأبناء ہم وآباء ہم، وجاء ونی تائبین۔ إنہم
برائے ارادہ من ترک کردند۔ وزنان خود را و دوستان خود را وپسران خودرا وپدران خود را برائے من مخالفت کردند
من قوم أثنی علیہم ربّی وألہمنی وقال: ’’ تَرَی أَعْیُنَہُمْ تَفِیضُ مِنَ
ونزدم توبہ کنندگان آمدند۔ ایشان ازان جماعت ماہستند کہ خدا تعالیٰ تعریف ایشان کرد ومرا الہام داد
الدَّمْعِ، یُصَلُّونَ عَلَیْکَ۔ رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی
وگفت کہ تومی بینی کہ اشک ہا ازچشم شان روان می گردد۔ برتو درودمی فرستند ومی گویند کہ اے خداوندما
لِلإِیمَانِ فَآمَنَّا۔ رَبَّنَا فَاکْتُبْنَا مَعَ الشَّاہِدِینَ۔‘‘
ما آواز منادی کنندہ راشنیدیم کہ برائے قوی کردن ایمان ہا منادی میکند۔ پس اے خداوندما۔ ما ایمان آوردیم۔ پس مارا
فہُم مِنّی وأنا منہم، إلا قلیلٌ من الغافلین، فإنہم لحقوا بنا بألسِنہم
در گواہان بنویس۔ پس ایشان از من اند ومن از ایشانم مگر اند کے از غافلان کہ ایشان بزبانہائے خود بما پیوستند
لا بقلوبہم، أو أَمْحَلوا بعد شُؤْبُوبِہم، واللّٰہ یعلم ما فی صدور العالمین۔
نہ بدلہائے خود۔ یا خشک شدند بعدیکہ نوبت باران اخلاص و خدا خوب میداند کہ درسینہ ہائے جہانیان چیست
فطوبیٰ للَّذین سَمِعُوا وَصَایا الحق واستقامُوا عَلَیہا وما سَمِعُوْا بَعْدُ قولَ
پس مبارک قومے کہ وصیتہائے حق شنیدند واستقامت ورزیدند وبعد زان نہ سخن زنان خود
نساۂم أو أبناۂم أو عشیرتہم، وما صاروا کالکسالٰی بل زادوا فی الیقین۔
شنیدند ونہ سخن پسران خود و نہ سخن قبیلہ خود وبعد از یقین سست نشدند۔
فالحاصل أن الرشد قد تبیّن، وأظہر اللّٰہ الحق وبیَّن، وأشرقتْ
پس حاصل کلام این است کہ رشد ظاہر شد۔ وحق پیدا گشت وآن روزہا